طیبه تقی نژاد:: توحید یک باور، یک عقیده و یک گرایش درونی است که با ابعاد گوناگون خود، تمام وجود انسان را در بر می‌گیرد و سراسر زندگی موحد را عوض می‌کند.
انسان موحد در سایه‌ی اعتقاد به توحید در آفرینش، توحید در اطاعت بینشی پیدا می‌کند که در نتیجه جز حقیقت مطلق که سرچشمه‌ی تمام خوبیها، کمالات و زیباییهاست به هیچ موجود دیگری توجه ندارد و جز در برابر خدا و در برابر قدرت دیگری تسلیم نمی‌شود.
بر اساس توحید و نگاه توحیدی، همه‌ی انسانها بلکه همه‌ی مخلوقات، آفریده‌ی یک خدایند، همه فقط بنده‌ی اویند، تمام امتیازها و برتری‌های ساختگی که در جامعه‌ی انسانی وجود دارد در برابر توحید رنگ می‌بازد و نفی می‌شوند.
انسان دیندار به برکت ایمان به خدا، از ویژگیها و حالات روانی خاصی برخوردار است که احساس مسئولیت و تعهد، امید بی پایان، خوش‌بینی به نظام هستی، شور و شوق و تلاش دائم و خستگی ناپذیر در راه آرمان و عقیده ، فداکاری و ایثار و از جان گذشتگی، هدف‌داری و... گوشه‌ای از آنهاست.(محمود رجبی، محمود محمدی،1387،ص54 ).
انسان با این نوع نگاه به زندگی علاقه‌مند می‌شود و به آن عشق می‌ورزد. همین عشق به خدا و حرکت به سوی حقیقت مطلق که عین کمال، جاودانگی و آسایش است برای فرد امید بخش و فرح افزا است (محمد حسین طباطبایی،1382،ص47).
انسان متعهد نمی‌تواند به کاری که زمین مانده بی‌تفاوت باشد و اگر به وجودش نیاز بود باید به میدان آید. مسئولیت‌پذیری و احساس مسئولیت از صفات پسندیده‌ی انسان مؤمن و با تقوا است.
انسانی که به پیشرفت و تعالی خود و کشور و ملت خود علاقه‌مند است، از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کند. در احادیث اسلامی تأکید شده که اگر مسلمان کاری از عهده‌اش برمی‌آید باید انجام دهد و نباید آن را به دیگری حواله دهد و از انجامش شانه خالی کند، چنان‌که اگر کاری به او پیشنهاد شد و از انجام آن ناتوان بود و شرایطش را نداشت و کسی که آن کار را بهتر انجام دهد وجود داشت، نباید آن کار را قبول کند. این احساس یعنی مسئولیت‌پذیری نسبت به خود و دیگران، از آموزه‌هایی است که در دین ما به آن توجه شده و در امیدوار شدن و شادی و نشاط فرد فرد جامعه تأثیر‌گذار است چون این افراد، حمایت برادران دینی خود را دارند، ناامیدی را به خود راه نمی‌دهند.(عباس رحیمی،1382،ص177).
زندگی فراز و نشیب دارد و تلخی و ناگواری و شکست و پیروزی. شکی نیست که انجام هر کاری با مشکلات و موانعی روبه‌رو خواهد بود. اگر انسان در مسیر زندگی با اندک مشکلی مأیوس شود به یقین در هیچ کاری موفق نخواهد بود. اما انسان مقاوم هم دین خود را حفظ می‌کند و هم درکارش موفق خواهد بود.
خداوند متعال خطاب به پیامبر(ص) می‌فرماید:«فاستقم کما اَمَرتَ و مَن تاب معک و لا تطغوا اِنهُ بما تعملون بصیر».(سوره‌ی هود، آیه‌‌ی 112). بنابراین همانگونه که فرمان یافته‌ای استقامت کن. همچنین کسانی که با تو به سوی خدا آمده‌اند و طغیان نکنید که خداوند آن‌چه را انجام می‌دهید می‌بیند.
دین اسلام مؤمنان را به مقاومت و صبر دعوت می‌کند، زیرا در صبر فوایدی برای تربیت نفس و تقویت شخصیت و افزایش توانایی انسان در برابر سختیها و بار سنگین زندگی و حوادث و مصائب روزگار نهفته است. استقامت و صبر به انسان می‌آموزد که در کار و بذل مهر برای تحقق اهداف عملی و علمی مداومت ورزد.
خداوند در سوره‌ی عصر می‌فرماید:«والعصر*اِنَّ الاِنسانَ لفی خُسر* الا الذین آمَنوا وَ عمِلوا الصالحات و تواصوا بالحق و تواصوا بِالصَبر»؛« سوگند به عصر که انسانها همه در زیانند، مگر کسانی که ایمان آورده و عمل صالح انجام داده و یکدیگر را به حق سفارش کرده و یکدیگر را به شکیبایی و استقامت توصیه نموده‌اند». دین اسلام، دینی کامل است که هم به مسائل روحی و هم جسمی پرداخته است و با آموزه‌هایی که این دین ناب در خدمت ما قرار داده نباید مشکلات و ناامیدی را به خود و جامعه‌ی دینی مان راه دهیم. بلکه بایستی در زمان سختیها و مشکلات، با تلاش و توکل به خداوند متعال به آینده امیدوار باشیم.(محمد عثمان نجاتی،1369،ص368).
خداوند، مهمترین و بزرگترین منبع حمایت کننده‌ی انسان است و همین امر به انسان امید و قوت قلب می‌دهد. هنگام بروز سختیها و گرفتاریها، انسان تصور می‌کند که از قلمرو حمایتی خداوند خارج شده است. ولی انسان‌های رشد یافته و دارای شناخت بالا نیز می‌دانند که خداوند همواره همراه انسان است و همین باور به انسان امیدواری می‌بخشد و توان او را تقویت می‌کند (عباس پسندیده، 1388،ص310).
ایلام رصد
انتهای پیام/ن
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد