مسئولان عینک نقدگریزی را تعویض کنند

رضاجعفربیگی:: نقد” !!!کلمه ای که این روزها به ندرت مورد قبول واقع می شود و بسیاری از آدم های این دیار همیشه سعی می کنند در مقابل این سه حرف قرار نگیرند،به راستی چرا در جامعه کنونی نقد و انتقاد ، پذیرای چندانی نداشته و شنیدن نقد چنان از تحمل برخی ها خارج شده که چنین تصور می شود حتی به قیمت جانشان هم که شده ” نقد” نشوند.

شاید معنای واقعی نقد توسط این افراد نادیده گرفته می شود و یا شاید هم برخی به ظاهر نقادان، آنچنان نقد و تخریب را یکی کرده اند که دیگر هیچکس گوش شنوای نقد واقعی را ندارد.
 این روزها دل و دماغی برای نقد شدن وجود ندارد و به واقع نقد شدن در ردیف بزرگترین توهین ها و بی احترامی ها قرار گرفته است،باید گفت به واقع یکی از اساسی ترین راههای پیشرفت همان نقد و نقدپذیری است، اما متاسفانه این موضوع امروزه روز برعکس شده و افرادی که خیال پیشرفت ورسیدن به قله های اوج را دارند، نقد را مانعی بر سر راه خود می دانند.

به راستی چه بر سرمان آمده؟ چرا دیدگاهها در خصوص تئوری های ثابت شده اینگونه فاحش تغییر کرده و دیگر نقد را به معنی دلسوزی نمی دانیم بلکه نقد در چشم جامعه به عنوان پتکی بر سر دیگران محسوب می شود.

نمی خواهم از چگونگی نقد و از کلمات تکراری نقد منصفانه، نقد دلسوزانه و امثال اینها استفاده کنم چراکه همه شما و من بر این کلمات تسلط کافی داشته و به خوبی با تعابیر آن آشنا هستیم.

هدف از این مطلب این است که به یکدیگر کمک کرده و ظرفیت پذیرش نقد در میان مردم و مسوولان ادارات را بالا ببریم چون که نقد پذیری دروازه ای رو به پویایی و پیشرفت است، همان کمبودی که امروز مردم دیارمان حس می کنند.

شاید نقد ناپذیری و فلسفه شکست خورده نقد دردیارمان یکی از عوامل اصلی توسعه نیافتگی این دیار و محرومیت مردم نجیب آن بوده است،امروز متاسفانه توانایی تحمل نقد در میان مسوولان به عنوان الگوی مردم بسیار کمرنگ شده و این امر نتیجه ای جز پس رفت و عقب رفتدیارمان در طول زمان نخواهد داشت.

موضوع نقد و نقدناپذیری در سراسر کشور وجود دارد اما این مسئله درشهرستان چرداول به یک اپیدمی ناگوار و معضلی بر سرراه پیشرفت و توسعه تبدیل شده است،این روزها برخی نقدناپذیری در میان مدیران و مسوولان گرفته تا نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی و سایر شوراها در برخی موارد به وضوح مشاهده می شود ، افرادی که نه تنها واکنش مثبتی نسبت به نقد شدن ندارند بلکه به همراه اطرافیان و هوادارانشان ، کمر همت را برای تلافی کردن و ضربه زدن به فرد منتقد می بندند.

نقدناپذیری به آفتی در شخصیت های سیاسی تبدیل شده به گونه ای که افرادی که رای ونظر مردم را برای راهیابی در جمع بزرگان و کرسی های مورد نظرشان لازم و قابل احترام می دانستند ، امروز همان افراد، نظرات مردم را نادیده می گیرند.

باید گفت ، عزیران ! این مردم همان مردمی هستند که شما با نظرشان به اینجا رسیده اید، پس چگونه است که دیگر نظر این مردم برایتان مهم نیست؟ چه شده که حالا به نظر شما این مردم غیرکارشناسانه سخن می رانند و کارها و اقدامات تخصصی را تنها شما انجام می دهید؟

و نکته دیگر اینکه باید دانست مردم و رسانه ها در بسیاری از شرایط با یکدیگر هم سو و هم رای هستند و اگر رسانه ای نقدی را بر شما وارد کرده ، بدون شک این صحبت و درخواست مردم بوده، چراکه امروز رسانه ها زبان گویای مردم و پل ارتباطی میان شما و جامعه هستند.

یقینا توجه به نقد سازنده ی رسانه ها ، توجه به مردم و آرا آنان است و از شما و اطرافیانتان انتظار می رود واکنش های عجولانه نسبت به نقد سازنده رسانه ها و مردم را کنار گذاشته و بدانید این نقدها و صحبت ها از سر دلسوزی و با هدف پیشرفت است.

امروز بجای آنکه از ظرفیت رسانه های محلی برای آشنایی با مشکلات و خواسته های مردمی استفاده شود، متاسفانه این فضا برای شما بدون استفاده مانده به جای دیدن نظرات مردم وتامل در آن ، همچنان بر طبل نقد ناپذیری و بی حوصلگی می کوبید.
الحمدلله اکثر مسئولیناین دیار شهید پرور وولایتمداربراین باورند که نقد منصفانه اصلاح کننده ناهمواریها برای رسیدن به پله های ترقی است ونقد می تواند کاستیهایی که مدیر نمی بیند به سان آیینه ای درمقابل آن قرار گیرد تا از ظرفیتهای مدیریتی خود در رفع آنان وبمنظور اصلاح امور بهره ببرند.
خطاب ما دراین یادداشت تعدادی از مسئولین شهرستانمان است که شاید تعدادشان به انگشتان دو دست هم نرسد ،بهتراست این عزیزان هم آستانه تحمل خود را بالابرده و عینک بدبینی خود را تعویض نمایند وبه جایگاه رسانه ها درهمان رکن چهارم دمکراسی درجامعه بنگرند نه دشمنانی که آمده اند پته های مدیریتی آنان را روی آب بریزند!
مهمترین وظیفه حرفه ای و اخلاقی یک خبرنگار انتقال صحیح ودقیق مشکلات و ضعف ها و قوت های حاشیه برنامه های کاری است. اما توجه به یک نکته حائز اهمیت است و اینکه خبرنگاران در مفهوم خاص و رسانه ای در مفهوم عام باید از قوانین مصرح جمهوری اسلامی ایران تبعیت کنند و به عبارتی حدود فعالیت آنها در قانون مطبوعات کاملا مشخص شده است.
شفاف نبودن جایگاه خبرنگاران نزد برخی مسئولان ادارات  یکی از مشکلات پیش روی این حرفه موثر ومهم است ،برخی دستگاه ها خبرنگاران را بسان افراد فرصت طلب و هوچی گر می دانند که خود و سازمان متبوعشان را از رویارویی با آنان پرهیز می دهند.

برخی دستگاه ها هم خبرنگاران را به عنوان وظیفه بگیران خود قلمداد کرده و از آنان تنها توقع انتشار اخبار مثبت و شبه روابط عمومی دارند و با کوچک ترین انتقاد برآشفته و خبرنگار را تکفیر می کنند.

در این دو حالت مشخص است معنا و مفهوم درستی از جایگاه خبرنگاران و رسانه در نگاه برخی از مسئولان استان وشهرستانهای آن وجود ندارد. به هر حال باید همه مسئولین و مردم خبرنگاران را به عنوان یکی از تاثیرگذارترین اقشار جامعه قلمداد کرد و حقوق آنان را مورد توجه قرار داد.

انتهای پیام/س