به یاد مردی که مرز های ممنوعه را درنوردید

ایلام بیدار::محمد رضا فتاحی:شاید اوایل دهه پنجاه، وقتی پسر بچه ای با جثه متوسط و قدم های کوچک به مسجد زینب کبری (س) محله سرچشمه تهران می رفت، کمتر کسی فکر می کرد در آینده با همتی مثال زدنی، گام هایی بزرگ در مسیر اقتدار نظامی کشورش بردارد...
حاج حسن تهرانی مقدم، نامی که با توان موشکی عجین شد، نامی که خواب را از چشمان بی شرم دشمن ربود، نامی که عنوان «پارسای بی ادعا» برازنده اش بود...
در حالی سومین سالروز شهادت پدر موشکی ایران فرا رسیده که همین چند روز پیش تحقیقاتی که منجر به شهادتش شد، به بار نشست و برگ زرینی دیگر در کارنامه سراسر افتخار «حاج حسن» ثبت شد.
او که می دانست در زمان جنگ تحمیلی وقتی شهرها و تأسیسات زیرساختی کشور هر لحظه مورد آماج موشکهای دشمن قرار می گیرد و معاندان حتی از تحویل گلوله های توپ به کشورمان سرباز می زنند، داشتن توان موشکی به امید کمک دیگران رویایی بیش نیست، اینجا بود که حاج حسن، توپخانه سپاه پاسداران را به دستور فرماندهی وقت تأسیس و با استفاده از غنائم دشمن آن را تجهیز کرد، سپس با انجام تحقیقات جامع و مهندسی معکوس بر روی چند موشک خریداری شده از لیبی، اولین تحقیقات موشکی اش کلید خورد و با گذشت دو دهه و اندی، این پیشرفت به اوج شکوفایی خود رسید، تولید موشک بومی شد و برد آن به بالای دو هزار کیلومتر رسید و علاوه بر اینها توان نقطه زنی نیز پیدا کرده بود، تا مضاف بر اینکه کشور را در حالت بازدارندگی کامل قرار می داد حامل پیام محکمی برای صهیونیزم و حامیانش در منطقه بود. 
در بحث فضایی نیز وقتی ماهواره ی مخابراتی ایران را کشورهایی نظیر هند، ایتالیا و روسیه و ... به بهانه تحریم پرتاب نکردند، این شهید بزرگوار با ساخت اولین پرتابگر کشور، اولین ماهواره را به فضا فرستاد تا شبکه مخابراتی کشور از جاسوسی دشمنان در امان باشد.
به گفته سردار حاجی زاده، فرمانده محترم نیروی هوا فضای سپاه پاسداران و از همرزمان قدیمی شهید حسن تهرانی مقدم، «برنامه دشمن این بود که ایران موشک نداشته باشد.» و برای چندمین بار عیان شد که دشمن مثل همیشه در در مورد ایران اسلامی و فرزندان غیورش دچار اشتباه محاسباتی شده است. در نوردیدن مرزهای موشکی تا آنجا رسید که وقتی خبر نقطه زنی موشکی به امام خامنه ای (مد ظله العالی) رسید، ایشان فرمودند: «آقای مقدم به هر قولی که به من دادند عمل کردند...»
او که راه امام حسین (ع) را مبارزه تا آخرین نفس می دانست، خود نیز تا آخرین نفس مبارزه کرد. به یاد مبارز افتاده ای که قبل از شهادتش کمتر کسی او را می شناخت و «و ما رمیت اذ رمیت و لکن الله رمی» ذکر لبش بود...