عصاهای گُم شده!

خداداد ابراهیمی::تقویم فرهنگی یونسکو را که ورق می زنیم از تاریک زار حقوق پایمال شده بشر و حق وتوی سازمان ملل که بگذریم به صفحه ای روشن به نام روز جهانی عصای سفید می رسیم، یعنی دیروز 23 مهر برابر با 15 اکتبر که روز جهانی عصای سفید بود.

این روز در تقویم جهانی با هدف نکوداشت نابینایان عزیز نامگذاری شده است و عصای سفید نماد و نشانه آنان شناخته شده است، ما هم این روز را به همه روشن دلان این روشن ضمیران تبریک می گوییم.
عصا در زندگی ما به ظاهر بینایان، نماد قدرت، دیدن و خوب دیدن، احتیاط و مراقبت، دلیل راه، آگاهاننده، هوشیاری و بیداری و آگاهی است، اما متاسفانه ما خود را از این قدرت و آگاهی بی بهره کرده ایم ، آنجا که بسیاری از ما آدم ها در بحبوحه زندگی و در لحظات ندیدن بسیاری از واقعیات و حقایق اطراف خود، نابینای نابینا هستیم و برای قدم زدن در دنیای واقعی و راستین به صدها عصا نیازمندیم. وقتی ما در تاریک زار جهل قدم می زنیم به عصایی نیازمندیم که در برخورد با فراز و فرودهای زندگی آسیب و صدمه نبینیم، آنگاه که بی مبالات دیگران را با عداوت، قضاوت می کنیم ، بدان معنی است که معاد محور نیستیم و عصای ایمان را از دست داده ایم.
وقتی از کنار سائلی عبور می کنیم و تمنای نگاهش را پاسخی کریمانه نمی دهیم به عصایی نیازمندیم، وقتی منکری را به عینه مشاهده می کنیم و ناهی آن نمی شویم حتما به عصایی سخت محتاجیم، وقتی که ناحقی را می بینیم و با سکوت خود آن را حق جلوه می دهیم یعنی اینکه نابینا هستیم و به عصایی نیازمندیم، آنگاه که در زندگی روز مره کورمال کورمال و دست به عصا حرکت می کنیم و مفهوم واقعی زندگی و نیکو زیستن را نیاموخته ابم ، یعنی اینکه در زندگی چیزی کم داریم یعنی عصایی که نداریم، وقتی فساد های اجتماعی را می بینیم و خود را به کوچه علی چپ می زنیم و راست را چپ و چپ را راست جلوه می دهیم، یعنی اینکه آدرس عدالت و عقلانیت را گم کرده ایم و واقعیت ها را درک نکرده ایم و به عصایی نیازمندیم، وقتی وقایع مبرهن و روشن را نمی بینیم و خود، خرافه ها و بدعت ها را اشاعه می دهیم یعنی اینکه نابینا هستیم ، آنگاه که همه این واقعیات زندگی را کنار هم می گذاریم و از خود می پرسیم چه مایه در این مفاهیم آرمانی و انسانی عمیق شده ایم و به باور و دیدن حقیقی نائل آمده ایم و پاسخ ما فقط دست به عصا زیستن است و مسئولیت گریزی ست ، آن وقت است که باید به این واقعیت تلخ اعتراف کنیم که چشم دل از کف داده ایم و هم پای اراده و هم راه را و هم عصا را گم کرده ایم.
 

انتهای پیام/س