ای کاش من هم تهرانی بودیم

این خبر خیلی برایم تعجب آور بود. وبه نوعی هم تاسف خوردم وهم پیش خودم گفتم که ای کاش من هم یک تهرانی بودم یا لااقل مثل تهرانی ها از حمایت بالانشین ها برخوردار بودم. 

مردم دهلران بیش از هشت ماه از سال را در بدترین شرایط آب وهوایی زندگی می کنند.

گرمای هرروز بالای 50 درجه برای مردم این شهر دیگر عادی عادی شده است .

مردم این شهر که به اجبارگرما در خانه هایشان محبوس شده اند مشکلات افت ولتاژ برق وداغ بودن آب راکه برای خیلی ها سخت است به راحتی تحمل می کنند.

شاید یه جورایی جان سخت شده اند.
قصه وخبر آمدن ریزگردها نیز که سال هاست همنشین ومهمان مردم شهرمان است وشاید اگر هفته ای به مهمانیمان نیاید خودمان سراغش را می گیریم. 

این یعنی همه جوره دهلران ومردم این شهر درشرایط سخت زندگی می کنند.

واین شرایط سخت را فقط مردم دهلران که سختی های جنگ و آوارگی راتحمل کرده اند فقط می توانند تحمل کنند ومسئولان نیز که می دانند مردم این شهر خوب سختی راتحمل می کنند وبه خاطر نجابتشان حرفی نمی زنند بی خیالشان شده اند وتمام فکر وذکرشان را معطوف به تهران وآسایش تهرانی ها کرده اند که حالا که گرمای هوابه 40 درجه رسیده کاسه چه کنم چه کنم به دست بگیرند وحداقل علی الحساب شهر را تعطیل کنند.

ای کاش مسئولان کمی هم به فکر مردم دهلران بودند.

ای کاش مسئولان بعضی ماموریت هایشان را دراین فصل دردهلران انجام می دادند.

ای کاش به دهلران نیز با عینک تهران نگاه می کردند.

ای کاش می شد جای دهلران وتهران را ولو برای یک روز عوض کرد تا آن موقع تصمیماتی آنی وضرب الاجلی راشاهد باشیم. 
ای کاش...
ای کاش...
ای کاش...
ای کاش من هم تهرانی بودم .

روح اله کرمی - دهلران