زندگانی امروز ما مجموعه ای از یادها و دردهاست، یادهایی که فراموش نمی شود، دردهایی که التیام نمی یابد.
یاد «حاج احمد متوسلیان» بخیر ، شیری که مدتهاست در بند یهودیان غاصب است.
یاد «حاج محمد ابراهیم همت»بخیر که سادگی زندگی اش ، ترجمان روح و همت مثال زدنی اش بود.
یاد «ناصر کاظمی» بخیر که همه او را ناصر واقعی کردستان می دانستند.
یاد «حاج حسین خرازی» بخیر که با دستی، لشکری را به صف می کرد.
یاد «حاج مرتضی آوینی» بخیر که ثابت کرد جنگ تمام نشده است، خاکریزها فراتر رفتند.
یاد «حاج علی موحد» بخیر که به سادگی، دست قطع شده اش راروی میز دکتر گذاشت و از دکتر خواست دست قطع شده اش را پیوند بزند.
یاد «کاوه» بخیر که مرگ را به کلی تحقیر کرد.
یاد «حاج رضا دستواره» بخیر که با رفتنش اثبات کرد که زندگی در مرگ معنا می یابد.
یاد «حاج عباس کریمی» بخیر آن فرمانده لشگر را می گویم که خیلی از نیروهایش متوجه نشدند فرمانده لشکرشان کیست!
یاد «حاج مهدی زین الدین» بخیر که هرکس او را می دید به شهادت دل می بست.
یاد «حاج احمد ترشی چی» بخیر که ثابت کرد هرکس بیشتر خدارا دوست دارد باید درد بیشتر تحمل کند.
یاد «ابوعمار» بخیر که خبر شهادتش در کعبه مکرمه به او الهام شده بود.
یاد «حاج حسین بصیر» بخیر که کسی چون او دل به جنگ نبسته بود.
یاد «سید محمد جهان آرا» بخیر که برای همیشه در تاریخ نامش مترادف و مکمل خرم شهر است.
یاد «حسین املاکی» بخیر که فرمانده واقعی فضایل بود.
یاد «محمود قلی پور» بخیر که خلاصه خوبیها بود.
یاد «سید رضا موسوی» بخیر که معتقد بود هرکسی فرمانده سپاه خرم شهر می شود باید شهید شود.
یاد «مهدی باکری» بخیر که کلامش برای هر بسیجی اتمام حجت بود.
یاد «شهید شاهدی و محمود غلامی» بخیر که اینقدر در فکه ماندند تا بلاخره مجوز ورود به بهشت را گرفتند.
یاد «حاج سید محمد صنیع خانی» بخیر که از سرداران واقعی سازندگی بود.
یاد «احمدرضا احدی» بخیر که ثابت کرد در هر امتحانی می شود رتبه اول را کسب کرد حتی در کنکور ورودی شهادت.
یاد «مصطفی ردانی پور» بخیر که امام، خدمت در کردستان را لایق او می دانست.
یاد «سید صمد حسینی» بخیر که پیکر سالمش پس از ۱۲ سال بدست آمد و معلوم شد که چرا خداوند زنده بودن را با آن همه تأکید شهدا تخصیص می دهد.
یاد «سردار شهید خلیل مطهرنیا و حاج علی اکبر رحمانیان» بخیر که در (طرح و عملیات) لشکر المهدی (عج) پایداری فاو را طراحی کردند و دست در دست هم به بهشت بار یافتند.
یاد «حسن درویشی» بخیر که معتقد بود بسیجی در جنگ تعطیلی و مرخصی ندارد.
یاد «غلامرضا صالحی» بخیر که جای خودش را قبل از شهادت در قطعه سرداران مشخص کرده بود.
یاد مجاهدت های «شهید مرتضی جاویدی» (فرمانده دلاور گردان فجر از لشگر المهدی(عج)) بخیر که به قول شهید آوینی نگزاشت تاریخ تنگه احد تکرار شود.
یاد «حسین فهمیده» بخیر که دشمن را وادار کرد تا حسابی جداگانه برای ۱۳ ساله ها باز کند.
یاد «علی بسطامی» بخیر که دنیا برایش کوچک بود.
یاد «غلام ملاحی» بخیر که جبهه خانه دومش بود.
یاد «حاج یادگار امیدی» بخیر که دشمن از جسد بی جانش هم وحشت داشت.
یاد «حاج روح الله رشنوادی» بخیر که افتخار تمام ایلش بود.
یاد «علی غیوری» بخیر که معتقد بود انسان فقط یک بار به گلزار شهداء برود و آن هم هنگام شهادت.
یاد «مرتضی هلتی» بخیر که باور کرده بود از کاروان عقب مانده است و بلاخره به جمع دوستانش رسید.
یاد «عبدالحسین ولیزاده» بخیر که به مردی و مردانگی تعریف جدیدی بخشید.
یاد «جاسم امامی» بخیر که دشمکن را قابل اعتنا نمی دانست.
یاد «خیرعلی مهدوی» بخیر که وقتی مسئول گروه گشته بود مطمئن می شدیم که دشمن ذلیل و زمین گیر می شود.
یاد «ولی عباسی» بخیر که عملا گردان بهشتی را انتخاب کرده بود.
یاد «محمد کرمی» بخیر که همه بچه ها مشتاق خدمت در گروهانش بودند.
یاد «خیرالله صیدی» که کوه های کردستان در زیر گام هایش حقیر شده بود.
یاد «الیاس و خانمحمد» بخیر که الفبای جنگ را به جوانان شهر آموختند.
یاد «هدایت صحرایی» بخیر که به رفتن خود مطمئن بود و از قبل جشن شهادت برپا کرد.
یاد «فریدالله مرادی» بخیر که پیشاپیش بی خیال قناسه شده بود.
یاد «علی مومنی» بخیر که دوست داشت با، زی طلبگی به شرف شهادت دست یابد و همینطور شد.
یاد «قلی گرگی» بخیر که دشمن تمام حقارت و کینه اش را با معامله ای که با جسد این عزیز کرد نشان داد.
یاد «علی حیاتی» بخیر که با رفتنش باعث شد خیلی از همشهریانش تا آخر روزهای جنگ بمانند.
یاد «امینیان» بخیر که با دیدنش ضریب بچه ها بالا می رفت.
یاد «غلام بازدار» بخیر که اعتقادی به پاتک دشمن نداشت.
یاد مردان جبهه و جنگ بخیر که برای همیشه مارا از وجود خود محروم کردند و از آن همه سال جز سینه ای سوخته و چشمی خیس اشک چیزی بیشتر برایمان باقی نگذاشته اند.
خدا نکند این یادها از یادمان برود.
سرداران، استوانه های اخلاص و جهاد، (اعلام الهدی) و (منار التقی) هستند.
دنیا گنجایش برگزاری یاد آنها را ندارد، تذکره سرداران، حدیث مفصلی است که در مجمل تاریخ نمی گنجد.
رحمان میرزایی
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد