وحید رئیس دهکردی::دهم تیر سال 1365 خورشیدی بود که با اعلام خبر آزادی "مهران" از دست دشمن بعثی، قلب تمامی ایرانیان شاد شد.
اکنون سال هاست که از این رخداد پر افتخار می گذرد و هر سال که دهم تیر فرامی رسد، ناخودآگاه هر ایرانی آزاده ای به خود می بالد که "مهران"، "ایلام" و حتی یک وجب از سرزمین آبا و اجدادی اش به دست دشمن بعثی و غاصبان نیفتاد و هر زمان که صحبت از آزادی مهران می شود، شهد و شیرینی این آزادی تازگی دارد.
این افتخار ملی که نه تنها مربوط به "مهران" و "ایلام"، بلکه مربوط به تمام ایران است را به همه ایرانیان سرافراز و به ویژه مردم خوب و خون گرم "ایلام"، "مهد پایداری ایران" و دوستان عزیز، گرامی، ارجمند و گران مایه در آن استان، شادباش می گویم.
"ایلام" عزیز با بیش از 10 هزار سال تمدن، یک حد و مرز جغرافیایی بر روی نقشه نبوده و بلکه به وسعت تمامی خاک ایران برای ایرانیان سرافراز، عزت و افتخار دارد.
این یادداشت کوچک را تقدیم می دارم به ایلامی های بزرگوار و امیدوارم که بخشی از وظیفه خود را در ازای جان فشانی های آنان ادا کنم.
استان ایلام و شهرستان مهران ۴۲۵ کیلومتر مرز مشترک با کشور عراق دارد.
این استان در دوران جنگ تحمیلی به عنوان خط مقدم جبهه های نبرد حق علیه باطل بوده و مردان غیور و زنان سلحشورش همواره در پایداری مقابل دشمن بعثی، بی نظیرترین و مثال زدنی ترین مردمان بوده اند.
البته فراموش نشود که از گوشه و کنار ایران، رزمندگان همواره در کنار این مردمان بزرگ برای دفاع از خاک و ناموس کشور، ایستادگی و مقاومت کرده اند.
این ایستادگی و مقاومت ها در حالی بود که مردم ایلام حتی از کمترین امکانات و تجهزات نظامی بهره مند نبوده اند.
مردم بزرگوار و گران مايه ي استان ایلام در جنگ تحمیلی شهدای گلگون کفن زیادی را تقدیم میهن اسلامی کرده اند که از جمله این شهدا می توان به سرداران "شهید مرتضی سادمیری"، "یادگار امیدی" و "کاظم فتحی زاده" اشاره کرد.
این سرداران بزرگوار و دیگر شهدای گرانقدر ایلام، در دوران دفاع مقدس رشادت های مثال زدني و بی نظیری از خود نشان دادند و نام شان برای همیشه در تارک افتخارات ایران ماندگار شد.
رشادت های همین شهدا، جانبازان، رزمندگان و ایثارگران ایلام و تمامی میهن اسلامی بود که امروز باعث شده تا با افتخار و در نهایت آرامش و آسایش زندگی و اقتدار ایران عزیزمان را برای همیشه در دنیا حفظ کنیم.
ایلامی ها مردمی در اوج پایداری هستند و به حق، نام گذاري این استان با عنوان "مهد پایداری ایران" به مناسبت دهم تیر، سال روز آزاد سازی مهران، زیبنده ترین نام برای تک تک آنان است.
مردم این دیار در دوران دفاع مقدس زندگی خود را در کوه ها مي گذراندند و هیچ گاه حاضر نشدند از ایلام خارج شوند و بارها دشمن بعثی سعی کرد که این قسمت از ایران را به تصرف خود درآورد، اما با پایداری اهالی بزرگوار ایلام، نتوانست به هدف پوچ و واهي خود دست یابد.
ایلام در دوران دفاع مقدس، بیش از 300 مرتبه بمباران شد که هر یک از این بمباران ها افزون بر 30 دقیقه طول مي كشيد.
به جرأت و به دور از هر گونه اغراق می توان گفت که با این بمباران های سنگین، سانتی متر به سانتی متر و وجب به وجب استان ایلام، شاهد حوادث مختلف دوران دفاع مقدس و رشادت های ایلامی هاست و در این یادداشت سعی شده تا تنها به برخی از حوادث تاریخی آن اشاره شود.
به دست آوردن ایلام و به ویژه شهر مهران، آن قدر برای صدام اهمیت داشت که سنگری بتنی در عمق شش متری زیرزمین، در مرز مهران و نقطه صفر مرزی کشور عراق برای انجام عملیات های نظامی با هدف تصرف مهران و استان ایلام احداث می کند.
این سنگر از نظر نظامی بی نظیر و از لحاظ امنیتی در نوع خود بسیار امن بوده است.
سنگر صدام در اختیار لشگر 17 زرهی عراق قرار داشت و در برابر هرگونه بمب، راکت، گلوله، خمپاره و سایر مهمات نظامی و جنگی مقاوم بوده است.
در سنگر یاد شده همچنین دیدگاهی برای دیدبانی در بهترین نقطه مسلط احداث شده است.
صدام برخی اوقات خود با حضور در این سنگر، از نزدیک اوضاع مربوط به منطقه را رصد می کرده است.
سنگر صدام تاکنون حفاظت شده و روزانه هزاران تن از مردم کشور از آن بازدید می کنند.
از دیگر مناطق شاهد جنگ تحمیلی در استان ایلام می توان به "تنگه بینا"، در هشت کیلومتری شهر مهران، با عمق بسیار زیاد و محل شهادت فرمانده تیم آتش هوانیروز استان ایلام، "شهید احمد کشوری" اشاره کرد.
"شهید احمد کشوری"، 15 آذر ۱۳۵۹، برای آخرین بار بر آسمان این تنگه پرواز کرد و هدف موشک هواپیماى دشمن قرار گرفت و به درجه رفیع شهادت نایل شد.
دیگر منطقه مورد تهاجم دشمن بعثی در دوران دفاع مقدس، "نقطه ایثار و قلاویزان" است که نام آن را بیشتر رزمندگان جنگ تحمیلی می شناسند و خاطرات فراوانی از آن منطقه به یاد دارند.
این منطقه شاهد درگیری های فراوان و سنگین بین رزمندگان ایرانی و بعثی ها بوده که هنوز بوی دفاع و رایحه خوش شهادت در آن به مشام می رسد.
"شرهانی"، منطقه دیگر استان ایلام در ۶۷ کیلومتری شهرستان دهلران و سرشار از موانع متعددی مانند مین و سیم خاردار است.
رزمندگان بسیاری می دانند که "پل شرهانی"، متبرک به خون صدها شهید است و تنها 260 شهید آن در شب عملیات محرم برای عبور از رودخانه "دویرج"، هنگام بارش باران و جاری شدن سیل به درجه رفیع شهادت نایل شدند.
در منطقه "شرهانی" عملیات های مهمی مانند "فتح المبین" و "والفجر یک"، انجام و افتخارات بزرگی برای ایرانیان و ایلامی ها در آن ثبت شده است.
یکی از رخدادهای مهم دیگر جنگ تحمیلی در استان ایلام، مربوط به ورزش ایران در تاریخ ۲۳ بهمن ۱۳۶۵ است که در حمله هوایی ناجوانمردانه، ۱۶ ورزشکار و تماشاچی در زمین فوتبال "چوار"، مورد اصابت موشک قرار گرفته و شهید شدند.
اما این تنها قطره ای از اقیانوس بی کران پایداری ایلامی ها در دوران دفاع مقدس است که شاید کمتر کسی، حتی از این حوادث مهم آگاهی داشته باشد.
علت این موضوع تبلیغات ضعیف و معرفی کم رنگ حوادث تاریخی و مهم دوران دفاع مقدس در ایلام است.
البته جای انتقاد از مسئولان هم برای مردم ایلام و هم برای تمام ایرانیان وجود دارد که چرا امسال به مناسبت آزاد سازی مهران، تنها یک بنر در میدان اصلی ایلام نصب شد و هیچ برنامه دیگری در این زمینه وجود نداشت و باز هم جای انتقاد وجود دارد که چرا آزاد سازی مهران در تقویم رسمی کشور چاپ نمی شود؟؟؟
مهران یعنی ایلام، ایلام یعنی ایران و ایران یعنی وطنم، پاره تنم، زادگاه و میهنم، آفتاب اقتدار، برقرار و استوار، با شکوه و با صلابت، فلات استقامت، یادگار عاشقان، هستی، شور و سرمستی، مهر جاودان، خاک پر گهر، سرچشمه هنر، خاک خوبان، گوهر تابان، خاک زرخیز، آباد و آزاد، نام جاوید وطن، صبح امید وطن، هستی من، شور و سرمستی من... و ایلامی یعنی ایرانی و ایرانی یعنی همه با یک نام و نشان، به تفاوت هر رنگ و زبان، همه شاد و خوش و نغمه زنان، ز صلابت ایران جوان... و بازهم ایلامی یعنی ایرانی و ایرانی یعنی وطنم ای شکوه پا برجا، در دل التهاب دوران ها، کشور روزهای دشوار، زخمی سربلند بحران ها، بنده یزدان پاک، آريایی نژاد، پاک دین، افتخار، غرور، عزت، بزرگی، شرف، مردانگی و در یک کلام یعنی "همه جان و تنم، وطنم، وطنم، وطنم، وطنم".
این چند سطر را نگاشتم تا بتوانم به عنوان یک ایرانی، از چهارمحال و بختیاری، "پایتخت زیبایی های ایران زمین" بخش کوچکی از وظیفه بزرگ و سنگین ام نسبت به قدردانی از پایداری مردم ایلام را ادا کنم.
امیدوارم ایرانی ها و به خصوص ایلامی های بزرگواری که این یادداشت را می خوانند، ناتوانی قلم من در بیان رخدادهای بزرگ مربوط به این دیار را به بزرگی و مردانگی همیشگی خود ببخشند.