به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «ایلام بیدار»، فاطمه زهرا رمضانی استاد دانشگاه ایلام، در یادداشتی به بررسی دوران طاغوت و پیامدهای آن بر جامعه ایرانی می‌پردازد. او این دوران را «عصر ظلم و فساد» معرفی می‌کند که در آن، شاه و خاندان پهلوی با تزویر و دسیسه بر مردم حکمرانی می‌کردند. این حکومت، نه‌تنها به اراده ملت توجهی نداشت، بلکه به منافع بیگانگان وابسته بود و به‌عنوان ابزاری در خدمت استعمارگران و زراندوزان عمل می‌کرد.
کشور در سایهٔ شعارهای فریبنده، به تاریکی فقر و بی‌عدالتی فرو رفته بود. خاندان پهلوی با دستان آلوده به فساد، سرمایه‌های ملی را غارت می‌کردند و ملت را به سیاه‌ترین روزهای تاریخ خود می‌کشاندند. این فساد و تباهی، موجی از ناامیدی و یأس را در دل مردم ایجاد کرده بود. زندان‌ها پر از دگراندیشان و آزادی‌خواهان بود و خون بی‌گناهان، بذر اعتراض را در دل‌های مردم می‌کاشت.
شاه که در پشت نقاب قانون و قدرت پنهان شده بود، هرگز حقیقت را درک نکرد. حقیقتی که در خون هزاران مبارز و شهید جاری بود و در اندیشهٔ مردمی که برای آزادی و عدالت جان می‌دادند، زنده می‌ماند. او با خیانت به مردم، ریاکاری و تسلیم کشور به بیگانگان تا آخرین لحظه ادامه داد و در آینهٔ تاریخ، نمادی از فساد و استبداد باقی ماند.
دوران طاغوت، اگرچه روزهای تاریک و پر از ظلم و فساد داشت، اما بعد از پیروزی انقلاب اسلامی شکوه حقیقی آن در قیام ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ متجلی شد. این قیام، با ایستادگی ملت در برابر ظلم و استبداد، رژیم شاهنشاهی را سرنگون کرد و بذر آزادی و استقلال را در خاک این سرزمین کاشت. این رخداد تاریخی، نه‌تنها نقطه‌عطفی در تاریخ معاصر ایران بود، بلکه نشانه‌ای از اراده و عزم ملت برای دستیابی به آزادی و عدالت به شمار می‌رود.
تاریخ، درس‌های مهمی برای ما دارد و باید همواره به یاد داشته باشیم که چگونه می‌توانیم از تجارب گذشته برای ساختن آینده‌ای بهتر بهره‌گیری کنیم؛ تلاش برای تحقق عدالت و آزادی هیچ‌گاه پایان نمی‌یابد و همواره باید در راستای رسیدن به این اهداف تلاش کرد.
در یادداشت خود، رمضانی به چالش‌های اجتماعی و سیاسی دوران طاغوت می‌پردازد و به‌ویژه به سرکوب دگراندیشان و آزادی‌خواهان اشاره می‌کند. او به این نکته می‌پردازد که چگونه این سرکوب‌ها باعث شکل‌گیری حس ناامیدی و یأس در جامعه شد، اما در عین حال، این احساسات به‌عنوان محرکی برای اعتراض و مبارزه علیه ظلم عمل کرد.
زندگی مردم در آن دوران، مملو از فقر و بی‌عدالتی بود و این شرایط، ملت را به سمت قیام و اعتراض سوق داد. این مبارزات، نه‌تنها برای آزادی، بلکه برای احیای کرامت انسانی و حقوق اساسی مردم بوده است.
در نهایت، رمضانی با نگاهی به آینده، خواستار این است که ملت ایران همواره به یاد داشته باشند که آزادی و عدالت به راحتی به دست نمی‌آید و باید برای آن تلاش کرد. او به نسل‌های آینده یادآوری می‌کند که تاریخ، گواهی بر تلاش‌های بی‌وقفهٔ مردم برای دستیابی به حقوق خود است.
این یادداشت، به‌دقت نشان‌دهندهٔ تأثیرات منفی دوران طاغوت بر جامعه ایران و همچنین قدرت ایستادگی و مبارزهٔ مردم برای آزادی است. فاطمه زهرا رمضانی با بیان این نکات، به نوعی فراخوانی برای ادامهٔ مسیر پیروزی انقلاب اسلامی و آزادی ملت‌های مختلف از چنگال استبداد جهانی است. او به این نکته نیز اشاره می‌کند که هیچ‌گاه نباید تاریخ را فراموش کنیم و ما باید از آن بیاموزیم.
انتهای خبر/ر