به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی ایلام بیدار ؛ غلامرضا محمدمرادی در یادداشتی نوشت:: جمع کثیری از کارگران واحدهای پیمانکاری پتروشیمی ارغوان گستر(pp) ایلام که اغلب بومی منطقه{شهرستان چوار} هستند، از پایان کار یافتن و بیکار شدن‌شان به خاطر تکمیل پروژه و اتمام قرارداد پیمانکار(شرکت پناه صنعت پارت) با کارفرما(شرکت پتروشیمی ارغوان گستر) به شدت گلایه و اعتراض داشته و به رسانه‌ها و مسئولان استانی و کشوری پناه آورده‌اند تا شاید فریادشان را بشنوند و مانع این سونامی ویرانگر شوند و عده زیادی هم که اخراج و رهسپار خانه‌های غمبار شده‌اند، به کار بازگردند.
تعداد زیادی از این کارگران نگون‌بخت و بومی منطقه(شهرستان چوار) که مدت مدیدی از جوانی خود را در این مجموعه صنعتی سپری کرده و به امید پایدار بودن شغل و درآمدشان، تشکیل زندگی داده و صاحب فرزند شده اند، چند مدتی است که به بهانه‌های مختلف از جمله تعدیل نیرو و تکمیل پروژه و پایان یافتن پروژه‌های زیرساختی و پیمانکاری؛ پایان کار خورده و با کوله‌‌باری از تجربه، غم، غصه، اندوه، نگرانی و ناراحتی، راهی خانه‌های استیجاری و پرتلاطم خویش شده و زانوی غم در بغل گرفته‌اند و عده زیادی نیز قرار است تا پایان همین ماه(خردادماه) اخراج و راهی خانه‌های غم شوند.
هر چند که مدیران شرکت پتروشیمی ارغوان گستر برای بهبود چارت تشکیلات و افزایش نیروهای موردنیاز، پیگیری‌ها و تلاش‌های مضاعفی داشته و دارند اما متأسفانه حجم نیروهای پیمانکاری و مازاد بسیار بیشتر از حجم نیروهای مورد نیاز این مجموعه صنعتی است و برای حل این معمای پیچیده و پیشگیری از این سونامی، به عزم و همت مسئولان دلسوز در سطح استان و کشور نیاز است.
عالیجنابان مسئول در سطح استان و کشور؛ آیا رواست این کارگران بومی منطقه که عظیم‌ترین سرمایه‌های کشور بوده و هستند و در گرما و سرما و با تحمل رنج‌ها، مرارت‌ها، سختی‌ها، بی مهری‌ها و کم‌لطفی‌ها؛ تجربه‌ها کسب کرده و این پروژه صنعتی را به بار نشانده و تاکنون تکامل آن را به نظاره نشسته‌اند، اکنون اخراج گردند و زیر آوار بیکاری بمانند و خانه نشین شوند.!؟
آیا نمی شود از طریق این همه ذخائر و درآمد بی‌شمار نفت و گاز و پتروشیمی و با ایجاد صنایع پایین‌دستی، برای آنان از هر طریق ممکن کار و شغل ایجاد کرد و در این شرایط سخت اقتصادی و معیشتی، این بیچاره‌گان را اخراج و رهسپار خانه نکرد.!؟ آیا از عواقب و آثار مخرب و تبعات اجتماعی این اخراج بی‌رویه و بیکاری جانکاه، نگران نیستید و وجدان خفته‌تان آزار نمی بیند و بیدار نمی شود.!؟
چه کسی پاسخگوی تلاطم روحی - روانی این کارگران خانه نشین و خانواده‌هایشان می باشد.!؟ آیا از گریه‌ها و آه درون‌سوز این سرمایه‌های کشور، همسر، فرزندان و خانواده‌هایشان خبر دارید.!؟ آیا از آه و نفرین اینان که بنا بر فرموده پیامبر(ص) چون شعله آتش بر آسمان می‌رود، نمی ترسید..!؟ نگذارید که آه و نفرین و گریه‌های جانسوز این کارگران و خانواده‌هایشان دامن‌تان را بگیرد و جامال‌تان را بسوزاند.
آنانی که دَم از رفع بیکاری و افزایش اشتغال در سطح استان ایلام زده و می زنند، الآن چرا دَم فروبسته‌اند و هیچی نمی گویند و پاسخگوی این خیل عظیم افراد بیکار شده نیستند.!؟ چرا مسئولان و دستگاه‌های ذیربط خود را به خواب غفلت زده و برای پیشگیری از این سونامی چاره اندیشی نمی کنند.!؟ آیا اخراج و پایان کار قریب ۵۰۰ کارگر در این شرایط انتخاباتی و تورم و گرانی، برای استان و کشور بحران‌زا و چالش‌آفرین نیست.!؟ آیا متولیان امر اشتغال باز هم آمار خواهند داد که در زمینه کاهش بیکاری حائز رتبه برتر در کشور هستند.!؟
آنانی که با تخته گاز لج‌ولجبازی و بدون رعایت اصول فنی، تخصصی و کارشناسی؛ فرار پارک پلی‌پروپیلن از همجواری پتروشیمی ایلام به محلی دوردست را موجب شده‌اند و تاکنون هیچ سرمایه‌گذاری حاضر به اتلاف سرمایه خود در آن فضای مبهم و بدون زیرساخت نبوده و نیست، الآن چه جوابی برای این خیل عظیم بیکاران دارند.!؟ آیا نمی شود با ایجاد صنایع پایین‌دستی کوچک و زودبازده در جوار پتروشیمی ایلام، از بیکاری و مرگ تدریجی این جماعت بیکار و خانه‌نشین جلوگیری کرد.!؟
مسئولان استان و کشور؛ خواهشاً بیکار و بی خیال ننشینید و اگر امکان دارد، از هرطریق ممکن از این سونامی و حجم عظیم بیکاری و عواقب و تبعات ناگوار آن جلوگیری نمایید و یا زمینه بکارگیری این خیل عظیم کارگران بیکار شده و مجرب را در دیگر پروژه‌های فعال در سطح استان یا خارج از استان فراهم کنید.
انتهای پیام/ع