کوچ یاری از یاران رسانه خانه مطبوعات را به سوگ نشاند

فرشته سنجیده:می گویند بنویسید خبرنگار، بخوانیدش عاشق، از او هرگز نمی توان یافت که سالیان سال مشقت و رنج به جان می خرد اما عاشقانه قلم می زند برای هم نوعانش برای مردمش، که از دردها بنویسد، رنج ها و نداری های مردمش را فریاد بزند تا صدای حق به گوش دست های در کار برساند بلکه مرهمی بنشاند،زخم کاستی ها را و درمان کنند درد نداری ها را... 
او یکسر صداست، صدایی از عمق وجود ملتش که عاشقانه می خواند خواست ها و نیازها را تا سهمش را از بودن و هستن بپردازد... مرام او یک طرفه به قاضی نمی رفت او در مکتب عشق نوشتن آموخته و تنها خواستش دیدن سعادتمندی مردمش بود ، قلمش می نالید تا دردی را به رشته تحریر درآورد، دلی را بلرزاند و دست همتی را به کار کند تا درد را التیام بخشد.

او درخوان اول انصاف آموخته بود ، این نیست که تنها درد را دیده باشد و قلمش را برای دادخواهی تیز کند او تدبیر دستان در کار را می بیند و با شوق برای مردمش زمزمه خدمت خادمان را می خواند که بدانند خون ها به گزاف نرفته، از همت دست ها می نویسد تا ثابت کند آن همه تن که از مهر وطن بر خاک شد هر روز بر منزلتش افزوده می شود.

ناحق نیست اگر او را استاد اخلاق بنامیم، که هر قلمش در مسیر بهبودی روزهای زندگی آدمی کلمه می زند، وبه بیان شیوایی، دردها را می آموخت و فکرها را به کشف درمان وا می داشت تا محیطی در خور هم نوعانش بسازد...

او درد همه را می شنود، از رنج همگان می گوید اما کیست که درد او را بشنود؟ کیست رنج او را بگوید؟ او فریاد همه می شود اما هیچگاه کسی را نخواهی دید که فریاد او شود!؟ 

ایام نوروز شاهد از دست دادن یکی دیگر از پیشکسوتان عرصه رسانه بودیم که کوچ نابه هنگامش خانه مطبوعات را به سوگ نشانده، .مرحوم فرانکو الوندی سالها عاشقانه برای مردم استانش قلم زد تا دین اش را به مردمش بپردازد و خون شهدا را ارج و قدر بنهد و اکنون که به تدبیر روزگار قلمش خشک شده قلم ها از یادش می نویسند و خدماتش را به رخ می کشانند تا مگر گوشه ای از زحماتش را ارج نهاده باشند هر چند این رسم زیبایی است اما زیباتر آن است که خدمت خادمان را در روزگاری که نفس می کشند ارج نهاد...

مرحوم فرانکو الوندی انسانی با صداقت و درستکار بود و علی رغم اینکه سالها در بستر بیماری بود دست از خدمت برنکشید وقطعا درگذشت پیشکسوتان در هر عرصه ای خسارت جبران ناپذیری را به حوزه وارد می سازد.
مرحوم الوندی هرچند در این مدت از لطف و مرحمت هم نوعان رسانه اش بی نصیب نبودو قطعا این محبت برای آن مرحوم بسی ارزشمند بوده و به وی القا نموده که خدمتش عبث نبوده... و چه بجاست که ارج نهادن و قدر دانستن خدمت آدمی را در هر منصب و هر مقطع در روزگار زندگانی اش رسم کنیم که نفسهاشان به لطف برآید...
روحش شاد و یادش گرامی