1.از فاصله های دور بوی تند توتون با طعم های مختلف میوه ای به مشام می رسد. درب باریک با محافظ های شبکه ای زنگ زده و دیواری آجری و نیمه سیمانی لکه لکه، چنانچه از زوایه ای بسته به این فضا نگاه کنید فکر نمی کنید که این بنا در داخل شهر قرار گرفته باشد. بیشتر شبیه به ساختمان های بین راهی جاده ها است که معمولاً رها شده باقی مانده اند. درون این ساختمان تخت های چسبیده به هم و بر روی آنها پشتی های قرمز رنگ و رو رفته؛ به ستون یک چیده شده اند. قلیان های بزرگ وکوچک، قد و نیم قد، در نقطه نقطه آن خودنمایی می کنند. درون این ساختمان نفس کشیدن به سختی و مهمتر این که تصویر هم با وضوح بسیار پایینی مشاهده می شود. ساکنان این محیط از فاصله یک متری همدیگر را نمی شناسند.تعدادشان بسیار زیاد است و بعضی ها منتظرند تا تختی خالی شود و برای استفاده از این فضای وهم انگیز در گوشه ای جلوس کنند. حتی بعضی ها منتظر خالی شدن تخت نمی مانند و به صورت سرپایی حریصانه به شیلنگ مرطوب پُک می زند تا هرچه سریعتر چاقش کنند!
اگر فرد کنجکاو و یا خدای ناخواسته فضولی باشید و برای مدت کوتاهی در نزدیکی این بیغوله ها بمانید، تردد و حضور محسوس جوانان و نوجوانان و ورود خروج به این درب های زنگ زده قابل توجه است و می شود حدس زد که در آن داخل کالایی عرصه می شود که برای مشتریانش کشش فراوانی دارد.
مشتریان این بازار کاملاً غیر رقابتی، متفاوت هستند. بعضی با ماشین های مدل بالا، بعضی ها با پراید اما اسپرت شده، بعضی دیگر با پیکان های مدل قدیمی که به سختی فاصله خود را از زمین حفظ می کنند به طوری که هنگام عبور از روی دست اندازها راننده در داخل ماشین به صورت نیم خیز می نشید شاید کمی از وزنش کم شود! و تعداد زیادی هم با موتور. این گروه فراوانند و معمولاً به صورت دو نفری سوارند. لباس های متحدالشکلی دارند. شلوارهای شیرازی با پیراهن های استرچ سیاه و کفش های اسپرت. تا حدودی این افراد هم ترسناک هستند.
هرچند بعضی از مسئولین بیان کرده اند این مراکز نبایستی وجود داشته باشند ومعمولاً این شغل غیر قانونی است؛ اما به نظر می آید این ها همه اش حرف است و مشاهده می شود که در عمل تعدادشان خیلی زیاد است. با توجه به گفته صاحب یکی از واحدها، درآمدشان سکه است و هیچ غم ونگرانی برای پرداخت کرایه های گزاف ندارند! واقعاً راست هم می گفت وقتی که یک جوان با انرژی در روز حداقل 10 بار و هر بار 2000 تومان خرج می کند! و تعداد این افراد در روز از مشتریان مطب های فوق تخصص هم بیشتر است؛ بدون شک رقم، رقم مناسبی است.
2.ساختمان بزرگ و شیکی است. تابلو بزرگی دارد و عکس یک ورزشکار با نمایی زیبا بر سردرب آن طراحی شده است. سراسر کف سالن پوشیده از تشک های مخصوص است. کلی وسایل ورزشی از مکانیکی تا غیر مکانیکی چیده شده است. آینه های تمام قد و شفاف، موسیقی تند هیجان انگیز و سیستم های تهویه مناسب در این مکان مهیا شده است. کل شهریه ماهیانه اش 20 هزار تومان است! اما در گوشه ای دور و در زاویه ای بسته دو نفر با کم میلی با این همه وسایل در حال انجام حرکت ورزشی هستند.
صاحبش تحصیلکرده تربیت بدنی است و زمانی هم قهرمان بوده است. رقم زیادی برای دایر نمودن این مکان هزینه کرده بیش از 50 میلیون تومان و البته منهای مشکلات و دردسرهایی که برای دریافت مجوزو کارهای اداری متحمل شده است. و...
نگران و ناراحت از این موضوع که واقعاً چه اتفاقی افتاده که جوان پرشور ونشاط ما به جای این که با 20 هزار تومان در یک ماه، قامتی رعنا و فیزیکی مناسب و روحی شاداب را برای خود داشته باشد، اما متأسفانه به راهی می رود که برای داشتن تنی رنجور و روحی خسته و نابودی جسم و جانش روزی 20 هزار تومان دو دستی تقدیم می کند!!
ومی شود اظهار نمود که زور قلیانی ها به باشگاه ها می چربد.
3.شرحی است ناقص اما گفتاری است صحیح و درست. حال پرسش های فراوانی مطرح است و این که اگر مراکز عرضه قلیان قانونی است چرا ساماندهی نمی شوند؟ چرا فضای آنها مورد بازدید قرار نمی گیرد تا از نظر بهداشتی نظارت های لازم صورت گیرد؟ و اما اگر هم غیر قانونی هستند پس چرا این ها به حال خود رها شده اند و آزادانه در حال فعالیت اند؟!
بنابراین آرزوی قلبی ما این است که این مکان ها وجود نداشته باشند. ولی واقعیتی است که باید بپذیریم و آن این که در سنوات گذشته به دلیل نادیده گرفتن این معضل در جامعه و برخوردهای غیر علمی و اصولی، کار این مراکز بدین جاها کشیده شده است به طوری که شبانه روز جوانان مردم به دور از چشم والدین شان در پستوهای نمناک و تاریک، از روی ناآگاهی و بی دانشی به دام هزاران ماده افیونی گرفتار می شوند.
مسئولین بدانند اگر برای این موضوع تدبیری اندیشیده نشود و هرچه سریعتر این مراکز ساماندهی نشوند؛ دیری نخواهید گذشت که هیچ جوان غیر سیگاری و غیر قلیانی و در خانواده ها یافت نشود.
مهدی کاکاخانی