روز 29 فروردین 1392 ، برغم تمام مقدمه چینی هایی که برایش شده بود ، هرگز روز احمدی نژاد و دولت احمدی نژاد نبود.
از مدت ها قبل ، دولت ، به معنای واقعی کلمه ، تمام همّ و غمّ خود را صرف این کرده بود که بتواند 100 هزار نفر را در حمایت از خود به استادیوم آزادی بکشاند و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری ، قدرت نمایی سیاسی و تبلیغاتی کند.
اگر صد هزار نفر از ساکنان تهران ، به برنامه دولت می رفتند ، احمدی نژاد و تیمش ، می توانستند در تحلیل خود مبنی بر ادامه حضور در پاستور ، راسخ تر باشند.
اما دعوت از دهها گروه موسیقی و حتی شایعه خواندن "حبیب" در این گردهمایی ، نصب بیلبوردهای بزرگ و پرشمار در اتوبان ها و نقاط پرتردد تهران و تبلیغات دامنه دار رسانه ای و ... نتوانستند رغبت و تحرکی در میان مردم تهران برای رفتن به مهمانی دولت ایجاد کنند.
از این رو ، دولت آماده باش سراسری داد و قرار شد از استان های مختلف کشور و از ادارات و سازمان های دولتی ، کارمندان ، کارگران ، دانش آموزان و اعضای هلال احمر را به همراه خانواده هایشان ، با خرج دولت ، به تهران بیاورند و برگردانند.
چند روز قبل از مراسم استادیوم آزادی ، برخی نزدیکان دولت پیشنهاد کرده بودند برنامه را به جای برگزاری در استادیوم 100 هزار نفری آزادی به سالن 12 هزار نفری آزادی ببرند ولی مقامات دولت گفته بودند که جمع کردن 100 هزار نفر برایشان کاری ندارد و حتماً باید در استادیوم اجرای برنامه کنند! آنها به این تجمع یکصد هزار نفری نیاز مبرم داشتند.
با این حال ، روز موعود فرا رسید. صدها خودروی اداری و اتوبوس و مینی بوس ، از سراسر کشور در اطراف استادیوم آزادی پارک کردند تا افرادی که از شمال و جنوب و شرق و غرب کشور ، آورده بودند را پیاده کنند.
اما برغم تمام پیش بینی ها ، خرج ها و برنامه ریزی ها ، استادیوم آزادی ، حتی تا نیمه هم پر نشد، استادیومی که برغم معروفیت اش به "صدهزار نفری" ، 84412 نفر ظرفیت دارد. (البته در مواردی تا 120 هزار نفر هم توانسته اند در این استادیوم باشند ولی با 84412 نفر ، کل صندلی ها پر و استادیوم آکنده از جمعیت می شود.)
برآوردهای مستند به تصاویر حاکی از آن است که کل دولت توانسته از تهران ، شهرهای اطراف و استان های کشور ، با بسیج امکاناتش ، تنها 30 هزار نفر را در استادیوم جمع کند.
در این میان ، نقش سازمان هلال احمر را نباید نادیده گرفت که به تنهایی توانست با تجمیع دانش آموزان عضو هلال احمر ، که با لباس های فرم کاملاً مشخص بودند ، آبروداری کند(!) و بخش مهمی از صندلی ها را اشغال نماید و الّا استادیوم خالی از اینی می شد که بود. احمدی نژاد باید پاداش خوبی به مسوولان این سازمان بدهد!
جمعیت اندکی که بعد از آن هیاهوی بسیار و هزینه های میلیاردی به استادیوم دولت توانست به استادیوم ببرد ، از یک سو ، شکست تشکیلاتی دولت در اجرای یک عملیات جمع آوری نیرو و لجستیک بود و از سوی دیگر ، یک ناکامی سیاسی برای جریانی بود که می خواست در حضور 100 هزار نفر ، قدرت نمایی کند.
دقیقاً به همین دلیل بود که احمدی نژاد ترجیح داد این مراسم جنجالی را انتخاباتی نکند و با توجه به اطلاعاتی که از تعداد اندک جمعیت به نهاد ریاست جمهوری رسیده بود ، قرار شد مشایی هم نیاید.
اوضاع آزادی ، اصلاً برای بهره برداری تبلیغاتی و حتی گفتن "زنده باد بهار" نیز مساعد نبود و اگر می خواستند چنین کنند نقض غرض می شد ، آن هم در میان جمعیتی که چون وقت ناهارشان دیر شده بود ، به جای " زنده باد «بهار» " ، شعار "ما «ناهار» می خواهیم یالّا" سر می دادند.
این بود که احمدی نژاد ترجیح داد بعد از چند دقیقه سخنرانی معمولی و دادن لوح تقدیر به 9 نفر ، استادیوم را ، بدون هیچ دستاوردی ترک کند و این در حالی بود که قرار بود جشن تقدیر از خادمان سفرهای نوروزی ، میتینگ انتخاباتی دولت شود. در درستی این گزاره همین بس که در سال های قبل ، تجلیل از دست اندرکاران سفرهای نوروزی در یک مراسم متعارف در داخل یک سالن اجتماعات صورت می گرفت و هیچ گاه احساس نیاز به این نمی شود که هزینه های میلیاردی کنند و از اقصی نقاط کشور ، کارمندان و کارگران و دانش آموزان را سوار اتوبوس کنند و با دادن حق ماموریت و تغذیه و اسکان و هزینه ایاب و ذهاب و ... آنها را به تهران بیاورند که مثلاً می خواهیم به 9 نفر لوح تقدیر بدهیم**!اساساً برای یک مراسم تجلیل اداری ، چنین میتینگی نیاز نبود، نه در ایران و نه در هیچ جای دنیا.
شکست نمایش استادیوم آزادی ، هم از این منظر بود که ریخت و پاش میلیاردی برای هیچ ، آن هم در شرایط اقتصادی کنونی - که حتی تکلیف بوده سالانه کشور هم معلوم نیست - موجی از نارضایتی عمومی ایجاد کرد و هم ، 100 هزار نفری که دولت می خواست گردهم آورد ، محقق نشد تا دولتی ها ، نقشه هایشان را نقش بر آب ببینند به ویژه آن که بخش قابل توجهی از حاضران در استادیوم ، بعد از پایان برنامه های هنری و موسیقی و بعد از ورود احمدی نژاد ، استادیوم را ترک کردند.
البته این ، تنها دولت نبود که در این ماجرا ناکام ماند ، مردم نیز که ظرف یک بعد از ظهر ، میلیاردها تومان از جیب شان بر باد رفت ، متضرر نمایش استادیوم آزادی بودند. از این مراسم ، نه نانی برای ملت در آمد و نه آبی برای دولت.
منبع:عصر ایران