به گزارش فارس، اندیشکده «شورای آتلانتیک» در مقاله‌ای به قلم «سرور کاشمری» از اعضای ارشد این اندیشکده در برنامه امنیت بین‌الملل، می‌نویسد: دوسوم کشورهای سازمان ملل‌متحد با تحریم ایران مخالف و با برنامه هسته‌ای این کشور موافقند. این دومین پیروزی بزرگ ایران پس از برگزاری اجلاس عدم تعهد با حضور دبیرکل سازمان ملل و رهبران بسیاری از کشورهاست. نتیجه اینکه زمانش رسیده آمریکا بفهمد سیاستی که در قبال ایران در پیش گرفته نامعقول است و در مقابل رأی جمع سر تعظیم فرود آورد.
* دوسوم کشورهای سازمان ملل با تحریم ایران مخالف و با برنامه هسته‌ای آن موافقند
اخیراً دوسوم کشورهای سازمان ملل متحد، اعلامیه‌ای رسمی در حمایت از برنامه هسته‌ای ایران امضا کرده‌اند و با تحریم‌های یک‌جانبه آمریکا علیه جمهوری اسلامی مخالفت کرده‌اند. این حرکت چراغ قرمزی به نشانه هشدار برای آمریکاست تا نشان دهد سیاست این کشور در جهت منزوی ساختن ایران و متعاقباً دست کشیدن از بلندپروازی‌های هسته‌ای‌اش به جای آنکه ایران را منزوی سازد، کم‌کم خود آمریکا را به انزوا می‌کشاند.
* در اجلاس تهران رهبرانی شرکت کردند که دوست آمریکا به شمار می‌روند
این حمایت صریح از ایران در اجلاس جنبش عدم تعهد آغاز شد که طی هفته آخر آگوست 2012، در تهران برگزار شد. کسانی که در این اجلاس شرکت کردند بسیاری از رهبران جهان بودند که اتفاقاً از دوستان آمریکا هم به شمار می‌روند: «مانموهان سینگ» نخست وزیر هند (که سرپرست گروهی 250 نفره برای گسترش پیوندهای تجاری و فرهنگی با ایران بود)، حامد کرزای رئیس جمهور افغانستان، «حامد بن خلیفه الثانی» امیر قطر، مقامات ارشد همه کشورهای خلیج فارس و «محمد مرسی» رئیس جمهور مصر. این نخستین بار بود که پس از انقلاب اسلامی رئیس جمهوری از مصر به ایران می‌آمد.
* چین و هند هم از حق هسته‌ای ایران حمایت کردند
هند هم خود از آن قدرت‌های هسته‌ای است که پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای را امضا نکرده و اجازه نداده بازرسان بین‌المللی تأسیسات هسته‌ای‌اش را بازرسی کنند. پس تعجبی ندارد که با تحریم‌های آمریکا علیه ایران مخالف است. گروه نماینده چین در این همایش تحت رهبری معاون نخست وزیر بود که او هم از حق ایران برای دستیابی به فن‌آوری هسته‌ای حمایت کرد. با توجه به اینکه هدف راهبردی آمریکا این بود که هند را وزنه متوازن کننده قدرت چین سازد، این هم‌راستایی منافع ملی چین و هند هم هشداری دیگر به آمریکاست.
* پیروزی بزرگ ایران در اجلاس حضور دبیرکل سازمان ملل بود
ایران علاوه بر اعلامیه‌ای که به تحریم‌های آمریکا اعتراض کرده، یک پیروزی دیگر نیز در ارتباط با روابط عمومی در این اجلاس به دست آورد. دبیرکل سازمان ملل، بان کی-مون، علی‌رغم اعتراضات فراوان آمریکا و اسرائیل، دعوت ایران را پذیرفت و گفت: «من به قدرت دیپلماسی عقیده دارم و به گفتگو و مشارکت معتقدم و این دقیقاً همان چیزی بود که طی سفرم به تهران دنبال کردم.»
* کشورهای جنبش عدم تعهد بخش اعظم نفت و گاز جهان را دارا هستند
تا فراموش نکرده‌ام این را هم اضافه کنم که 120 کشوری که در اجلاس شرکت داشتند، ایران را به عنوان رئیس گروه برای سه سال آینده برگزیدند. اگر فکر می‌کنید جنبش عدم تعهد صرفاً متشکل از گروهی از کشورهای ضدآمریکایی است، در اشتباهید. درست است که کشورهایی که در تهران حضور یافتند از حق ایران برای دستیابی به انرژی هسته‌ای حمایت کردند، سازمانی که اعضایش 76 درصد منابع نفتی دنیا و 66 درصد گاز جهان را در اختیار دارند.
* زمانش رسیده آمریکا نیز حق مسلم ایران را به رسمیت بشناسد
اما مخلص کلام چیست؟ اگر ایران بر این باور است که لازم است به دلیل اولویت‌های امنیتی و ملی‌اش توانایی هسته‌ای خود را گسترش دهد، دیر یا زود به این مهم اقدام خواهد کرد. علاوه بر این، ایران کشوری مستقل و خودمختار است و عضو پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای نیز هست، پس دستیابی به انرژی هسته‌ای از حقوق مسلمش به شمار می‌رود. شاید غرب نخواهد این حق را به رسمیت بشناسد اما دوسوم کشورهای سازمان ملل با ایران موافقند. دیگر زمانش رسیده که این واقعیت را بپذیریم و سیاست آمریکا را در این جهت تغییر دهیم.
* سیاست منع ایران از توسعه توانایی هسته‌ای نامعقول است
راه دیگری که برای آمریکا می‌ماند این است که در همین مسیری که در پیش گرفته جلو رود و احتمالاً یا به تنهایی، یا در مشارکت با اسرائیل، درگیر جنگ با ایران شود که این یک سیاست خارجی فاجعه‌بار است: این اقدام، اقتصاد و امنیت آمریکا را تضعیف می‌کند، باقی‌مانده اعتبارش در خاورمیانه را فراتر از آن را از بین می‌برد و اسرائیل، یکی از نزدیک‌ترین متحدان آمریکا را در موضعی حتی ناامن‌تر از اکنون قرار می‌دهد. پس دیگر زمان آن است که آمریکایی‌ها مناظره‌ای داشته باشند در باب اینکه آیا سیاست فعلی منع ایران از توسعه توانایی هسته‌ای معقول است یا نه. اگر دوسوم کشورهای سازمان ملل متحد این سیاست را نامعقول می‌دانند، پس احتمالش زیاد است که واقعاً نامعقول باشد.