معصومه علی حسینی::روزهایی که گذشت ،روزهایی پر از هیجان و جنب و جوش برای مطبوعات بود، انان در انتظار روز تولد خبرنگار بودند اما در سکوت و تنهایی غیر قابل انتظار ، خبرنگاران ایلامی فقط خودشان این روز را بهم تبریک گفتند و این زحمت کشان گمنام را کسی تحویل نگرفت همانطور که کمتر کسی را از حال و روز انان در طول سال خبردار است.
انان روز خبرنگار را در حالی در خاموشی سپری کردند که بیشترین تلاش را برای تقویت دولتی در استان کردند که بزرگترین توهین را در بدو ورد به انان روا داشت، اما این سکوت روز خبرنگار را ما درک می کنیم وبر اساس وظیفه و رسالت ازترافیک کاری مدیران خبر داریم که یا در حال ثبت شرکت شخصی هستند و یا در حال رایزنی برای فروش سود سهام شرکت.
به هر حال ثبت شرکتهای چند نفره شخصی مهمتر از این روز بود، چرا که انان با براورد سود دهی و شناسایی موقعیت تشخیص دادند که این ثروت عظیم را فقط خود انان می توانند هدایت کنند.
ما هم موافقیم ثروت انان هر چه بیشتر باشد سودی هم برای مردم دارد مثلا اگر منابع طبیعی زمینهای اطراف منبع اب را که بایر و بدرد نخورند زودتر در اختیار سایه های روشن بگذارد، صنعت گردشگری هم همچون توسعه براه می افتد، خداوند انان را در این امر خیر موفق بدارد تا اسایش بیشتری برای فرزندان و اطرافیانش به ارمغان اورند.
هدف از این همه نوشتن ،این بود که مدیران ارشد اگاه باشند که مردم استان مطالبه زیادی ندارند تا خبرنگاران به دنبال ان باشند و در این بیکاری وافر ما هم مشغله کاری و دغدغه مدیران را فراموش نکرده ایم که از خاموشی روز خبرنگار گله مند باشیم .
منتظر تقدیر هم نبودیم گیرم صد یا نهایتا دویست هزار تومن به ما بدهند و ما را مدیون و مرعوب یکصد وبیست اداره و شخص خیر بکنند ما خبرنگاران ایلامی اکثرا درویش صفت و قانع هستیم قبرستانمان را در همین سال فروختند و دم نزدیم چون مرگ در گمنامی هم از سلوک ماست ،اما بد نیست به برخی دوستان توصیه کنیم مرگ را هم دریابند که این روزها فراوان شده و اینقدر زیاده خواه و خود خواه نباشند؛ قارون و حاتم طایی هم به سفر بی پایان مرگ تن دادند اما این کجا ی معادلات زندگی است و ان کجا ؟ شاعر می گوید:
به قبرستان گذر کردم کم وبیش بدیدم قبر دولتمند و درویش
نه درویش در قبر بی کفن ماند نه ثروتنمد برد از یک کفن بیش
روز جمعه روز ما بود پس اشکالی نداره از هردری سخنی بگوییم حتا بی ربط ، مردم مشغول زندگیند و مدیران گرفتار هزار کار که باید قبل از رفتن سند انها را بنام کنند خودمان هم که از هم ایراد نمیگیرم پس بگذارتشکری از اداره محترم برق و سیمای مرکز ایلام هم داشته باشیم که در خساست مدیران در یاد نکردن از خبرنگاران با اعلام خبر قطع برق خیابان خبرنگار در روز خبرنگار نگذاشتند این روز در بی خبری سپری شود و نامی از خبرنگار در حضور مردم برده شد و خاموشی معنوی را با خاموشی فیزیکی تکمیل کردند.
ما خبرنگاران ازمردم این خیابان به خاطر خاموشی عذر خواهی می کنیم و به انان خاطر نشان میکنیم که اگر نبود نام ما با قطع برق غیر مترقبه مواجه می شدند و مثل مردم دیگر محله های بی نام ونشان با قطع ناگهانی ضرر و زیان میدادند به هر حال خبر خوب را هم باید داد.
میگن روز یکشنبه قرار است روز خبرنگار را فرهنگ و ارشاد اسلامی با فرخنده جشنی پاس بدارد نپرسید چرا این همه دیر ؟ چون میدونید این روزها برخی مدیران که خانواده انان ایلام رافقط برای خدمت لایق می دانند نه برای زندگی ، در جوار خانواده تشریف دارند البته معلوم هم نیست اگر باشند، مشغله فراوان فرصت را به انان برای حضور و تشریف فرمایی می دهد یا نه، اما اینان نه برای خود شیرینی بلکه به رسم ادب باید خبرنگاران را در انتظار می گذاشتند تا انان به ملک بلامنازع خود تشریف بیاورند.
نگاه نکنید رییس جمهور دیروز با خبرنگاران بود اخر اون بنده خدا شرکت های تمام و نیمه تمام ندارد و با منابع طبیعی هم اشنایی ندارد تا کسی را برای گرفتن زمینه واسطه کند و خانواده هم در کنارشان هستند باز هم به قول شاعر نوشدارویی و بعد مرگ سهراب امدی - امدی ، جانم به قربانت ولی حالا چرا.