به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «ایلام بیدار»، عباس خزلی فعال رسانه‌ای در یادداشتی نوشت: در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ رهبر معظم انقلاب اسلامی بر موضوع ویرانگر تهاجم فرهنگی بسیار تأکید داشتند و پس از آنکه از سوی متولیان امر، آن‌چنان که باید و شاید موردتوجه قرار می‌گرفت، قرار نگرفت، روی موضوع شبیخون فرهنگی تمرکز ویژه نمودند که متأسفانه باز هم دستگاه‌های متولی نتوانستند با تمام ظرفیت پای کار بیایند و آنچه امروز می‌بینیم نتیجه آن غفلت‌های مسئولان و دستگاه‌های ذی‌ربط از تأکیدات رهبر معظم انقلاب است.
قطعاً کار فرهنگی متوجه یک دستگاه خاص نیست؛ بلکه مراجع چندگانه‌ای هستند که هم دارای اختیار و قدرت اجرایی و هم ردیف بودجه مشخص هستند؛ ولی این یک واقعیت است که نوجوان تربیت شده امروز به قد و قواره نوجوان اول انقلاب نمی‌رسد و همین موضوع نیز مایه دست‌گرمی دشمنان شده که بتوانند روی نسل‌های دهه ۸۰ و ۹۰ به صورت ویژه حساب باز کنند که در اغتشاشات سال ۱۴۰۱ در کف خیابان نمایان شد.
امروز نیز دستگاه‌های فرهنگی باید بیشتر از پیش میدان‌داری کنند و قافیه را به دشمن نبازند. چرا که وجود صدها شبکه ماهواره‌ای، فضای مجازی رها شده و مانور نمادهای تهاجم فرهنگی در خیابان‌ها و منازل و... همه برای استحاله فرهنگی نوجوان و جوان مسلمان ایرانی است؛ اما در مقابل ما بی‌خیال واقعیت‌ها، سر در زیر برف کرده‌ایم.
امروز دستگاه‌ها و متولیان امور فرهنگی باید با آسیب‌شناسی عملکردهای و همچنین عمل و عکس‌العمل‌های خود و جامعه مخاطب، خود را بروز رسانی کرده و با زبان تبیین از مهدکودک‌ها شروع و تا سطوح عالی دانشگاه‌ها فعالیت منسجم داشته باشند و قطعاً هزینه‌ای که در اینجا متحمل شویم شاید صدها برابر کمتر از هزینه‌ای باشد که فردا باید با کار قضایی و امنیتی و انتظامی پرداخت کنیم.
امروز دشمن لشکرها در فضای گسترده مجازی فرستاده و با تحلیل‌های غیرواقعی اعتقادات مردم را خدشه‌دار کند و عده‌ای از مزدوران داخلی هم دشمن بیرونی را کمک می‌کنند تا با این تحلیل و اخبار کذب رضایت مردم را به خود جلب کند.
در حادثه به وجود آمده برای دانشجوی دانشگاه تهران همه اسناد و شواهد و قرائن نشان می‌دهد که خارج از دانشگاه و توسط عده‌ای اوباش به قتل می‌رسد؛ اما دشمن بسیار زیرکانه از آن استفاده و سعی در اغتشاش در کشور را داشت و جالب اینکه رئیس دانشگاه تهران هم به کمک کذابان می‌آید و نیروهای خدوم امنیتی را مقصر معرفی می‌کند و آتش‌بیار محرکه می‌شود و باز هم دستگاه‌های فرهنگی ما همچون همیشه سکوت را اختیار می‌کند.
دستگاه‌های عریض و طویل فرهنگی در ادوار گذشته چقدر توانسته‌اند تأثیرگذار باشند در همین حادثه اخیر که پلیس و نیروهای امنیتی مظلوم واقع شدند آیا دستگاه‌های فرهنگی توانستند حداقل از آنها دفاع کنند؟ قدر به دلسوزانی که شبانه‌روز فعالیت می‌کنند و مورد هجمه دشمنان قرار می‌گیرند مورد حمایت قرار داده‌اید؟