به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «ایلام بیدار»، محمد رستمی فعال فرهنگی در یادداشتی نوشت: با پیروزی انقلاب اسلامی و آمدن امکانات به شهر و آبادی بخصوص توپ‌های فوتبال و والیبال، ورزش در آبادی‌ها از بازی‌های بومی و محلی که بعضی از آنها حقیقتاً چاشنی خشونت داشت تا روح جمعی تغییر مسیر داد به بازی‌های جمعی همچون فوتبال و والیبال.
البته قبلاً هم شکلی از فوتبال بود؛ اما نه با توپ بلکه با تکه پارچه‌ها و پشم گلوله شده و در جوراب‌ها استقرار یافته...
در دو فصل مسابقات ورزشی فوتبال در آبادی‌ها و شهرها هیجان خاصی داشت. یکی در دهه فجر و دیگری تعطیلات نوروز.
لیگ مسابقات فوتبال آبادی‌ها با حرارت خاصی در زمین‌های هموار کنار دهات مشتاقان به فوتبال را گرد هم می‌آورد. خط‌کشی با خاکستر خانه‌ها انجام می‌گرفت. آوارگان شهر که به روستاهای این‌سو می‌آمدند کلاس مسابقات را بالا می‌بردند. حالا دیگر دریچه دید ما کمی وسیع‌تر شده بود. از بازیکنان مطرح ایلام و چوار سخن‌ها گفته می‌شد. چوار به خاطر نزدیکی به شهر ایلام به نسبت سایر مناطق استان حرف بیشتری برای گفتن داشت.
مسابقات آغاز می‌شد. وقتی پیران آبادی در بالای تپه‌ها که حکم صندلی‌های استادیوم ورزشی داشت به تماشا می‌نشستند هر جوانی دوست داشت مهارتی نشان دهد. شاید هم می‌خواست با قدرت‌نمایی یا بازی جوانمردانه خودی نشان دهد و روی انتخاب آینده‌اش اثرگذار. بودند خیلی افراد به‌خاطر همان روحیات ورزشی دامادهای آینده فلان پیر آبادی شدند.
گاهی مسابقات فوتبال در روز ۲۲ بهمن تمام می‌شد و گاهی استمرار می‌یافت.
اما شیرینی و هیجان آن بازی‌ها با یک بمباران ناجوانمردانه به کام همه تلخ شد. وقتی خبر آمد میگ‌های عراقی زمین فوتبال چوار را بمباران کردند و تعدادی از فوتبالیست‌ها و تماشاگران را شهید کرده‌اند غمی عمیق بر دل و جان نشست و صد البته خون بسیاری از جوانان به جوش که به جبهه بروند و این بار با توپی دیگر در آوردگاه جنگ انتقام خون عزیزان را بگیرند و خیلی‌هایشان هم دیگر به آبادی برنگشتند مگر با پیکری خونین.
بازیکنان شهید رفتند تا درس و آیین جوانمردی‌شان برای همه ما جاودانه بماند تا ما گل به خودی نزنیم. بدانیم برای این کشور چه جان‌ها فدا شده است. یاد و نام شهیدان تا ابد جاودانه است و یادی که هرگز در دل‌ها نمی‌میرد یاد شهیدان است.
انتهای خبر/ر