به گزارشايلام بيدار به نقل از ملکشاهی خبر، این روزها زمزمه تغییرات در سرفصلهای دروس دینی با کاهش ساعت درسی و حجم موضوعی در این کتب به گوش می رسد.
شاید برخی تحول را موافق با پیشرفت و مدرن سازی قلمداد کنند، اما در آنسوی طرحهای این چنینی، کم اهمیت شمردن و در واقع نوعی سبک شماری معارف الهی و معنوی نهفته است.
آموزش و پرورش یعنی آموزش علوم و پرورش معنویات، ارزشها، دین، قرآن و احکام زندگی اسلامی. نیمه اهمیت بر آموزش و نیم دیگر آن بر پروراندن اخلاق و معنویات است که این نصفه در حال رنگ باختن است و هجمه های فرهنگی غربی، بی دینی وبی هویتی در حال تجاوز به آن است.
عربی زبان دین اسلام است، قرآن جامع ترین نقشه راه حیات انسانها و مسلمین است و این دو با هم درآمیخته اند و به همان اندازه که فراگیری زبانهای بیگانه منجر به اشاعه فرهنگهای منحط غربی و ضددینی است، یادگیری زبان عربی می تواند تاحد زیادی فرهنگ و آداب بومی بومی و اسلامی را در قالب قرآن که وحی منزل است برای مقابله با نفوذ فرهنگ غربی احیا کند.
"ویزکیهم و یعلمهم" یعنی اول پرورش سپس آموزش، اول تزکیه و معارف معنوی و سپس علوم دیگر
علم و دانش در کنار بی دینی و عدم توجه به معارف اسلامی رنگ خود را می بازد و علم همان علمی است که نزد خداست: "العلم عندالله"
باید در مدارس، دانشگاهها، آموزشگاههای دولتی و غیردولتی بر محتوای دروس قرآنی و بر پرورش ارزشهای دینی و قرآن آموزی افزوده شود.
باید غنای سرفصلهای دروس مدارس و دانشگاهها از لحاظ پرورشی و دینی افزایش یابد.
کاهش ساعت تدریس دروس و واحدهای دینی به معنی مقابله با آموزه های نورانی و آسمانی دین مبین اسلام تلقی می شود.
نشر معارف دین در جامعه از مدارس آغاز می شود و تقلیل محتوایی دروس دینی به معنای حذف تدریجی ارزشهاست.
انتهای پیام/ی