حمید حیدرپناه:: این روزها که شاهد فاصله گرفتن انسانها از «روزگار وصلشان» هستیم، معناها هم در حال تحول و دگرگونی هستند. تحولاتی از جنس تغییر و عمدتاً گام برداشتن به سوی بی معنایی و کمرنگ شدن ارزش ها، اصالت ها و ریشه ها...
ریشه، ریشه است، هرچند گاهی هم کمرنگ شود، ولی هیچ گاه تمام شدنی نیست...
«پدر» واژه ای از جنس ریشه و اصالت... به رنگ تکیه گاه...
هرچند این روزها برای افراد گوناگون در موقعیت های مختلف معانی و تعابیر جدیدی به خود گرفته: برای برخی ها فقط حکم نان آور و سایه ی بالا سر دارد، برای عده ی دیگری تنها یک عابر بانک و آقا بالاسری که تاب و تحمل کارها و برنامه های به اصطلاح جوان های امروزی را ندارد.
برای عده ای هم تکیه گاه محکم و استواری برای روزهای سرد و غم زده ی روزگار است و برخی دیگر مزاحمی برای روزهای شادی و هیجانات کاذب و ....
اما هرچه هست، «پدر»، «پدر» است و هیچ واژه و احساسی نمی تواند توصیف گر وجودش باشد، اما هرچه هست تا وقتی کنار ماست به اندازه ی زمانی که ما را ترک می کند، به عظمت وجودی اش پی نمی بریم.
«پدر» برای آنان که دیگر سایه ی نازنینش را بر سرشان ندارد معنای دیگری دارد، «پدر» که می رود در هر سن و سال و شرایطی که باشی، عمیق ترین حس بی تکیه گاهی را با تمام وجودت حس می کنی که دیگر کسی را نداری که شادی هایت را، موفقیت هایت را، شادکامی هایت را با او قسمت کنی، آنجا که دلت می گیرد، آنجا که غم ها و مشکلات دنیا شانه هایت را سنگین می کند، دیگر شانه ای نیست که تکیه گاهت شود و وجودش را در کنارت حس کنی و غم هایت را قابل تحمل و اشک هایت را پاک کند.
برای آنان که دیگر این سایه را بر سرشان ندارند، همه ی پنج شنبه ها غمگین است، تمام روزهای ابری دلگیر است، انگار که دیگر همه ی ترانه های محزون دنیا، حس و حال غم انگیز تو و فراق «پدر» را روایت می کنند:
«نیستی اما هنوزم کنارمی نیستی اما هنوزم اینجایی...»
برای آنان که دیگر پدر کنارشان نیست، زندگی یعنی غربت، گریه های یواشکی، اشک های بی مقدمه و...
اما هرچه هست، پدرها هیچ وقت نمی میرند، ریشه هیچ وقت خشکیده نمی شود، آنها فقط از این دنیای بی معنا و پررنج به دنیایی سراسر جاودانگی و آرامش کوچ کرده اند، آنها کنار ما هستند و همیشه نظاره گر ما هستند و از شادی هایمان شاد و با غم هایمان اشک می ریزند.
هرجا دلگیر شدی می توانی خلوت کنی و با او حرف بزنی، درددل کنی، شادی هایت را با او قسمت کنی...
پس تلاش کنیم آن چنان باشیم که همواره به وجودمان افتخار کند و همیشه لبخند را بر لبانش بنشانیم....
پدرها هیچ وقت نمی میرند، هیچ وقت بی معنا نمی شوند، آنها همیشه کنار ما هستند...
راستی امروز روز پدر است، با یک دنیا لبخند و عشق به او بگوییم:
پدرم!
روزت مبارک
با همه ی وجود دوستت دارم...
دلم برایت تنگ شده..
انتهای پیام/ی