به گزارشايلام بيداربه نقل ازملکشاهی انلاین، بیکاری ونبود شغلهای متعدد سرآمد معضلات اقتصادی خانواده وجامعه، بویژه قشر جوان در شهرستان ملکشاهی به شمار می آید.
ازآنجائیکه معیشت خانوارها به شغل آنها ودرنتیجه درآمد مناسب وحاصل از آن بستگی دارد، درمرحله اول وجود شغلی دائم، پردرآمد، ایمن و دردسترس یعنی بومی منطقه برای ارتقاء سطح زندگی ومعیشتی ضروری است. اما یافتن چنین شغلی در شهرهای بزرگ و صنعتی و بندری ممکن است آسان تر باشد. در شهرستانی مانند ملکشاهی فرصت های شغلی متعدد وجود ندارد، گرچه ظرفیتها فراوانند اما در عمل کاری برای جوانان یافت نمی شود. دلایل آن فراوانند؛ شاید بی توجهی مسئولین و شاید بن بست اقتصادی منطقه و عدم دسترسی و مجاورت با مراکز عمده صنعتی و اقتصادی از جمله این دلایل باشند.
به هرحال در این شهرستان با جمعیتی در حدود 27 هزار نفر، نبود شغل مناسب، تنوع مشاغل، سقف درآمد و پایداری مشاغل بسیار اندک است.
عمده شغل مردم ملکشاهی کشاورزی و دامداری سنتی بوده است ودرحال حاضر هم جمعیت زیادی همین شغل ها را ادامه می دهند اما وضعیت درآمد حاصل از آنها رضایت بخش نیست و مورد استقبال جوانان تحصیلکرده شهرستان واقع نمی شوند زیرا سبک آنها هنوز هم سنتی است.
دربخش کشاورزی دیمی بودن مزارع و کمبود آب یعنی مزارع آبی مشکل عمده است، وسعت زمینهای زراعی در منطقه بدلیل کوهستانی بودن نیز اندک است. دربخش دامپروری، که اغلب سنتی و کوچرو است، بدلیل چرای بیش از حد مراتع، وسعت اندک مراتع، خشکسالی، پدیده ریزگردها و.... استقبال خوبی از آن بعمل نمی آید.
درمجموع مشاغل کاذب و متعدد در شهرستان که اکثر آنها نیز موقتی هستند، کفاف در آمد و دخل وخرج های امروزی نیستند و در نتیجه موضوع مهاجرت پیش می آید. عده ای به شهرها و مناطق بندری دورتر برای یافتن شغل می روند، عده ای هم همراه خانواده خود برای همیشه شهر ودیار خویش را ترک می نمایند به امید آنکه شغلی بهتر در جاهای دیگر کشور بیابند.
درمجموع وضعیت اقتصادی خانواده در شهرستان ملکشاهی رضایت بخش نیست و آنچه انتظار مردم از مسئولین استانی و شهرستانی محسوب می شود در مرحله اول ایجاد مشاغل و توجه به بعد اقتصادی جامعه در این شهرستان است.
در این شهرستان لازم است زیرساخت ها برای احداث کارخانه جات، صنایع تبدیلی، کارگاههای زودبازده، مشاغل جدید صنعتی و... ارتقاء داده شود و تسهیلات حمایتی خوداشتغالی در سطح ویژه ای برای این منطقه در نظر گرفته شود. از طرفی نیز به مکانیزه نمودن دوبخش عمده کشاورزی و دامپروری در منطقه به طور جدی پرداخته شود، راههای ارتباطی شهرستان با مناطق همجوار توسعه یابد و مشاغل بومی شهرستان به طور علمی تری ارتقاء داده شوند.
نظر به اینکه نبود مشاغل و درآمد کافی، موجب مهاجرت جمع زیادی از جمعیت شهرستان شده است، ضروری است که دولت در برنامه های کلان اقتصادی و چشم اندازهای بلندمدت خود توجه ویژه ای به این امر اختصاص دهد.
از سویی دیگر فقر و اقتصاد ضعیف خانواده موجب ضعف وضعیت اجتماعی و فرهنگی می گردد وخانواده های فقیر به نوعی آسیب پذیرتر از بقیه محسوب می شوند و درمجموع آسیب های اجتماعی نظیر طلاق، انزوا، افسردگی، روی آوردن به موادمخدر به دلیل مشکلات روحی ناشی از بیکاری، خودکشی، عدم تمایل به تشکیل خانواده و ازدواج، انصراف از مدرسه وتحصیل، مشاغل کاذب، مهاجرت موقتی و اجاره نشینی در حاشیه شهرهای بزرگ و... از عوارض بیکاری وفقر می باشند.
هزینه های بسیار بالای زندگی امروزی و داشتن فرزند زیاد امرارمعاش را برای برخی از خانواده ها سخت تر می نماید و در این میان سوءتغذیه هم به میان می آید و عواقب ثانویه خود را برجای می گذارد.
وجود نیروی جوان تحصیلکرده و آموزش دیده، سرمایه انسانی است که می توان از آن برای ایجاد مشاغل بومی-تخصصی بهره برد وبا اتکا به این منابع انسانی بومی، کارگاهها و کارخانه های تولیدی انبوه در منطقه ایجاد کرد که البته همت مسئولین و برنامه ریزی دلسوزانه و دقیق در این امر در اولویت واقع می شود.
با حمایت مالی و برنامه ریزی دقیق ایجاد مشاغل در یک منطقه مانند ملکشاهی آنچنان رویای دست نیافتنی هم نیست؛ وجود معادن معدنی گسترده و متعدد در شهرستان، ظرفیت طبیعی جنگلها و درختان، استعداد منطقه در دامپروری ومهمتر از همه صنایع دستی بومی برای گسترش مشاغل و مقابله با بیکاری تنها نمونه ای از پتانسیل های فعلی به حساب می آیند.
به امید روزی که به تلاش خالصانه مسئولین، فقر ناشی از بیکاری از دیار ملکشاهی برای همیشه رخت بربندد.
انتهای پیام/س