ایلام؛ زلزله "بیکاری " و قطار خالی "سیاست"

خداداد ابراهیمی:: این واقعیت را در کنار ظرفیت‌های " مرز" ، "نفت وگاز" و "اقتصاد گردشگری دینی عتبات عالیات" بگذارید تا دریابید که پاردوکس بیکاری تکان دهنده و فرصت‌های طلایی اشتغال در ایلام معلول بی‌کفایتی مدیران و غفلت مدام دولت‌ها از این استان مرزدار توسعه نیافته است

 این یک واقعیت ملموس است که ایلام همواره از فراموشان دولت‌ها بوده و هست. کیست اعتراف نکند که مهران، ایلام را از ورطه ی  فراموشی و گمنامی خارج کرد و بر صدر رسانه های خبری جهان رساند.با آنکه جَنگ، رسانه ما شد ،جاده ابریشمِ عتبات ِ عالیات رسانه ما شد، اما هنوز در مرکز بی‌تریبون هستیم، هنوز رسانه رسای مطالبه گر نداریم!

در مهران اما جنگ هنوز ادامه دارد، هنوز مهران مین زاری بزرگ است. ما هنوز شهید می‌شویم. سه شهید اخیر شاهد این مدعاست. از مین ِ ضدنفر و زمین لرزه ها هراسی نیست. بلکه این زلزله بیکاری است که به شدت روح و جان جوانان مارا به لرزه در آورده است.
تحصیلکردگان بیکار ایلامی یا راهی غربت می‌شوند؛ (تهران، عسلویه ، بنادرجنوبی و هرجا که کورسوی امیدی برای کارباشد) ، یا دست‌های خالی خود را در هوا تاب می‌دهند وبه ناچار بر سَر می‌کوبند و یا....
این بدان مفهوم است که در مبحث بیکاری جوانان و دانش آموختگان به مرز هشدار رسیده‌ایم، بنابراین باید کاری کرد باید امید را در کوچه و بازار جاری کرد و این رسالت برعهده نخبگان این دیاراست که باید مصمم و مسئولانه نقشه توسعه واشتغال آن را طراحی کنند. اما دریغ که تنها از یک زاویه به این مهم نگریسته می شود؛
 "تقابل جناحی، سیاست و دیگر هیچ!"
سیاست زدگی وسیاسی کاری، بلای جان توسعه استان ماشده است.نخبه کشی ونوچه پروری در سیاست کذایی عصر ما، موج می زند. برخی کُنشگران اجتماعی و رسانه‌ای ما، تنها سیاست می‌بافند و با اقدامات نمایشی ، مخالفت و موافقت با انتخاب‌ها و انتصاب‌های دولتی ، عرض اندام می‌کنند. نه با ایده ها و طرح های پژوهشی توسعه گرا !
ماهنوز به مطالبات متعدد ربع قرن گذشته دست نیافته ایم یعنی اینکه در پیگیری مطالبات استان، میخ ها را محکم نکوبیده ایم و به عبارتی ساده؛
سرمان کلاه رفته است
ما سال هاست که رؤیای منطقه آزاد تجاری مهران را در ذهن می‌پرورانیم.
استقلال مدیریت نفت و گاز منطقه‌ای ایلام را فریاد می‌زنیم، سال‌هاست که منتظر شنیدن سوتِ قطارِ توسعه هستیم اما گویی اینکه تنها سوتِ قطار خالی سیاست به گوش می‌رسد.
آیا همه مشکلات و چالش های فراروی ایلام، تنها به زلف سیاست گِره خورده است؟
هرچند که کُنش های سیاسی ، توسعه همه جانبه و پایدار را درپی خواهد داشت. اما کُنش ها و واکنش های سیاسی باید هدفمند، توسعه محور و بالحاظ منافع ومصالح عموم مردم صورت پذیرد ونه در فضای تقابل های توأم باحُب وبغض های غیرمعقول و مخرب.به نظر می‌رسد حالا دیگر وقت آن رسیده تا فارغ از خط کشی های اصولگرایی و اصلاح طلبی برای توسعه ایلام، آستین همت بالا بزنیم و متفاوت از کارکردها ،تئوری ها وشعارهای پیشین، کاری کنیم. جایی نمی رود اگر کمی هم به ضرورت ها و الزامات بایسته توسعه واشتغال استان بیندیشیم؛
 توسعه فرهنگی که مغفول مانده است، مقوله ورزش و جوانان که همواره در فراموشی است، فرصت طلایی اقتصادی مهران که درگوش سرمایه گذاران پژواک رسانه‌ای ندارد، و زیرساخت‌های اقتصادی و حیاتی که سه دهه پس از جنگ هنوز درمحاق است. ماه ها و سال ها می گذرد و مهران همان مهران پارسال و سال‌های پیشین است.
حالا دیگر باید پذیرفت که در مهران، راه به بیراهه می رود، بی شنیدن سوتِ " قطار " که مردم را دلخوش کند و هیاهوی "کارخانه" ی غول پیکری که نیست تا جوانان بیکار را هر روز صبح درآغوش کشد وامید را درزندگی جاری کند!
بنابراین وقت آن فرا رسیده که به جای تکرار مناقشات سیاسی بی اثر و دیالوگ های نخ نمای اصولگرایی و اصلاح طلبی،درفضای مجازی، اعلامیه صلح سیاسی منتشر کنیم تا فرصت بیابیم درحوزه کارآفرینی برای جوانان جویای کار، ایده پردازی کنیم!
مثلا می‌توان برای تمام طرح های توسعه استان، علاوه بر پیوست فرهنگی، پیوست اشتغالزایی نیز تعریف کنیم و یا راه اندازی خط دوم تولید کارخانجات بزرگ کالاهای مصرفی از وزارت صنعت، معدن، تجارت را درخواست کنیم.
همه اینها با جذب سرمایه گذاران محقق خواهد شد و رسانه ها باید دراین راستا قلمزنی و اطلاع رسانی کنند.
چرا راه دور برویم؟!
همین مهران را مرکز ثقل ایده پردازی های خود قرار دهیم!
در مهران نفت وگاز موج می زند نمایندگان ما درمجلس کمسیون انرژی را مجاب کنند،  که عسویه کوچکی را ولو برای دو دهه ی آینده مهران طراحی کنند.
 مردم روی نفت وگاز قدم می زنند، اما سفره نفت ، فراروی غیر بومی ها ، آقازاده ها و نورچشمی ها پهن شده است. پایانه مرزی مهران یک فرصت طلایی ست.عبورمیلیونی مسافران کربلا، هزاران پیام توسعه و اشتغال دارد.یعنی اینکه مهران معدن کار و بهشت بیکاران است اما دریغ که راهبردی علمی واقتصادی در چنته نیست و فرصت های شغلی و مدیریت این شهرستان در دست فرزندان این دیار نیست.
این درحالی است که در رایزنی های مکرر خود، ازشایستگی مدیریت " زید " حمایت می شود اما درناگهان ترین زمان، " عَمر " منصوب می شود. این یعنی اینکه در رایرنی ها، الفبای سیاست و چانه زنی را نیاموخته ایم و درخلأ احزاب، از تشکیلات منسجم و مقتدر سیاسی و مطالبه گر ، بی بهره ایم.
اینجاست که بیتی از سهراب سپهری در اذهان تداعی می شود:
" من قطاری دیدم که سیاست می بُرد
وچه خالی می رفت! "
عاقلانه آن است که چَرب و شیرین سیاست را برای کاسبان سیاسی بگذاریم وفارغ از هیاهوهای گیج کننده بی ثمر، به یک جهاد فکری دست بزنیم و ازخود بپرسیم:
راه کدام است؟ راهکار اثرگذار توسعه و اشتغال چیست ؟
بی گمان همه پاسخ ها، همه امیدها ، همه نگاه ها ، در " مرز " متصور خواهد شد.
مهران ، همه " دار " و " ندار " ماست.
 دستی بیفشانیم و طُرفه کاری ببندیم!
این گوی و این میدان! بسم الله!
انتهای پیام/س