به گزارشايلام بيدار، پس از انتخابات و به خصوص در روزهای اخیر صدای اصلاح‌طلبان در نقد نوع تسهیم کابینه از سوی رئیس جمهور، بلند شده است و از گوشه و کنار در عالم مجاز و واقعیت به انزار و تبشیر دولت دوازدهم می‌پردازند.
این نقادی‌های قابل توجه، از سوی محمدرضا عارف در توئیتر شروع و تا اظهارات دیروز عبدالله نوری که علناً سکوت در برابر روحانی را ممنوع اعلام کرده بود، ادامه دارد.
آنچه که قابل ملاحظه است اینکه در ظاهر اصلاح طلبان به دنبال سهم خود از کابینه دولت هستند و پیروزی روحانی را معلول تلاشهای خود می دانند و گویی دلسوزانه به فکر مردم افتاده اند تا معیشت و اقتصاد ملت را سامان بدهند ولی گویی در پس پرده موضوع دیگری خود را نمایان می‌کند.
واقعیت این است که پس از هشت سال حاشیه نشینی اصلاح طلبان و مخصوصاً پس از فتنه 88 و فعالیت همسو برخی از شاخصین این جریان سیاسی که دیگر فرصتی برای احیای اجتماعی سیاسی برای آنها باقی نگذاشته بود، سال 92 از راه رسید و حضور حسن روحانی و کابینه وی، همچون تنفسگاه امن برای این جریان سیاسی محسوب شد و فرصت را برای جولان بسیاری از سران این جریان سیاسی آن هم در راس بسیاری از وزارتخانه ها فراهم کرد.
شور و شعف و سرمستی اصلاح طلبان از حضور مجدد در عالم سیاست، موضوعی بود که نمی توان آن را کتمان کرد چرا که سابقه و تفکر قریب به اتفاق اعضای کابینه دولت یازدهم را اعضا و حامیان اصلاح‌طلب تشکیل داده بودند و اصلاً گویی یک دولت اصلاح طلب روی کار آمده است.
هر چند در طول سالهای گذشته تحقق چشمگیری در وعده های داده شده به مردم حاصل نشد ولی پس از 4 سال مجدداً تلاش برای احیای روحانی از سوی این جریان سیاسی صورت گرفت و تمام زیربنای دولت را در خدمت انتخابات قرار داده و اجماع بر ماندن روحانی بر اریکه قدرت میان اصلاح طلبان حاصل شد چرا که اعتقاد بر این بود که اصلاح طلبان هنوز به آن ظرفیت کامل برای نشستن در جایگاه ریاست جمهوری را ندارند، ولی ترس از پسا دولت دوازدهم، طوری در وجود اصلاح‌طلبان رسوخ کرده که محمدرضا تاجیک از نیروهای تئوریک این جریان سیاسی در گفتگو با ایسنا به صراحت مطرح می‌کند که اگر آقای روحانی در دور دوم به وعده‌هایش عمل نکرد، اصلاح‌طلبان باید بروند به مسجد و خانقاه و خلوت و دعا کنند.
اما نکته ای که وجود دارد این است که جریان اصلاح‌طلبی که حضور فعال در عرصه دولت داشته است، نتوانسته عملکردی درست در 4 سال اخیر از خود به جای بگذارد و تامین معیشت و بهبود اقتصاد جامعه، حلقه مفقوده دولت یازدهم بود که تا به امروز هم حرکتی از خود نشان نداده است. حمایت تمام قد اصلاح‌طلبان از روحانی در انتخابات 96، تنها برای حفظ فرصت بقا در عالم سیاست بود و تلاش امروز برای چینش کابینه هم یک بازی دو سر برد برای آنها است.
اصلاح طلبان و دولت در افکار عمومی یکسان نگریسته می شوند و عملکرد آنها به پای هم نوشته می شود و همین عاملی است تا اضطراب و پریشانی را در دل این جریان سیاسی رسوخ دهد و همین علتی شده است تا اصلاحات به فکر اتخاذ رویه ای مناسب بروند.
از سویی اصلاحات در این فکر است که اگر روحانی همچون سالهای گذشته در وعده‌های خود ضعیف عمل کند، این تلاش امروز برای سهم خواهی از کابینه، یک سوپاپ اطمینان و یک فرارگاه برای جریان اصلاح طلب باشد که به مردم اینگونه القا کند که ما هرچه تلاش کردیم که کابینه منحصر به فرد و کارآمد را در دولت دوازدهم تشکیل دهیم، نشد و متاسفانه این عملکرد آقای روحانی بوده و آن را باید از جریان اصلاح طلب جدا کرد و از سویی هم اگر روحانی در تحقق وعده‌های خود به خوبی عمل کند، آن را به پای تلاشها و حضور فعال اصلاح طلبان بنویسند و باز به ملت بگویند که چینش کابینه با دیدگاه ما پیش رفت و دیدید که چگونه در تحقق وعده ها، دولت موفق شده است.
در هر حال اصلاح طلبان به فکر فردای بعد از روحانی در 1400 هستند و سیاست امروزشان این است که بتوانند مقدمات حضور در راس قوه مجریه را برای خود فراهم کنند. محتمل است که در این مدت با جامعه، با خوف و رجا پیرامون کابینه صحبت خواهد شد تا عملکرد را مشاهده و پس از آن اقدام به اتخاذ رویه مناسب و مقتضی کنند.
واقعیت این را نشان می دهد که اصلاح طلبها در سراسر دولت، نفوذ و حضور دارند و نمی توان تفکیکی میان آنها و دولت داشت ولی مساله این است که شخص روحانی هم برای آنها تنها یک عامل فرصت آفرین بود و تاریخ انقضاء وی نهایتاً تا 1400 دیده شده است و برای مابعد آن سیاست امروز را اتخاذ کرده تا بتوانند در مواجهه اجتماعی، حرفی برای گفتن داشته باشند و بتوانند با تدلیس‌های سیتماتیک سبد آرای خود را پر کنند. کاش قدری این تلاشها در جهت منافع عمومی بود نه اینکه حزب و سیاست اولویت این جریان سیاسی باشد.
انتهای پیام/ش
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد