به گزارشايلام بيدار، ابوالحسن بني صدر كه با راي 12 ميليوني سكان هدايت رياست جمهوري را در دست گرفت، خيلي زود خود را از كشتي انقلاب خارج ساخت و در پيوند راهبردي با منافقين سعي داشت اصل نظام جمهوري اسلامي و ولايت فقيه را با جنگ داخلي و دوقطبي سازي نابود سازد.
به گزارش... تاريخ انقلاب اسلامي پر است از حوادث آموزنده و عبرت آموزي كه هم مردم و هم مسئولان مي توانند با بهره گيري از آن تجربيات موفق را تكرار و بالنده سازند و از ارتكاب به خطاهاي بزرگ جلوگيري به عمل آورند. امري كه رهبر معظم انقلاب نيز بارها به آن اشاره كرده اند و در ديدار اخير خود با مسئولان و كارگزاران نظام به صراحت بدان پرداخته و خواهان انسجام و وحدت در كشور شدند.
رهبر انقلاب اسلامی در بخش از بيانات دوشنبه شب خود به تبیین چگونگی استفاده از تجربه ها در اداره صحیح کشور، و مدیریت فرصتها و تهدیدها پرداختند. ایشان با اشاره به «تأثیر تعیین کننده انسجام و وحدت ملی» در موفقیتهای 4 دهه اخیر بيان داشتند: "باید از این تجربه موفق در اداره کشور استفاده کرد، البته وحدت منافاتی با اعلام مخالفت با سیاستهای دستگاهها ندارد اما نباید در زمینه مسائل کلان در کشور کشمکش و بگومگو باشد."
رهبر انقلاب «دو قطبی شدن کشور» و «دو دستگی مردم» را تجربه ای خطرناک دانستند و به ماجراهاي سال 1359 و رياست جمهوري بني صدر اشاره كردند: " در سال 59، رئیس جمهور وقت جامعه را دو قطبی، و مردم را به دو دسته مخالف و موافق تقسیم کرد که نباید این تجربه تکرار شود.مسئولان باید با دشمن خارجی و عوامل داخلی او فاصله گذاری جدی کنند."
بني صدر و دوقطبي كردن جامعه
ابوالحسن بني صدر كه پس از پيروزي انقلاب اسلامي از فرانسه به ايران آمد و عضو شوراي انقلاب شد. شورايي كه در ابتداي انقلاب كار اداره كشور را برعهده داشت. وي در تيرماه 58 در دولت موقت به معاونت وزارت اقتصاد و دارايي منصوب شد سپس در ماه آبان به سمت وزیر اقتصاد و دارایی منصوب کرد.
بنی صدر همچنین از ابتدای بهار ۱۳۵۸ به عضویت شورای انقلاب درآمد و تا خاتمه دوره عملکرد شورای انقلاب در تیر ۱۳۵۹ به عضویت خود در این شورا ادامه داد. اعتماد به بني صدر در اوايل انقلاب به مانند ساير انقلابيون وجود داشت و او تا آن زمان از نيات خصمانه و شوم خود رونمايي نكرده بود.
در بهمن ماه 58 بني صدر در انتخابات رياست جمهوري به عنوان اولين رئيس جمهور تاريخ ايران انتخاب شد. بنی صدر همچنین یک ماه پس از پیروزی در انتخابات، با حکم امام خمینی به ریاست شورای انقلاب که هیئت سیاست‌گذار و نظریه‌پرداز ایران محسوب می‌شد، منصوب شد.
امام همچنین، سمت فرماندهی کل قوا را نیز به او محول کرد. اين مناصب در بني صدر حب قدرتي ايجاد كرد كه شخصيت ديكتاتوري و خودكامه اش را بسيار سريع بروز داد و قصد داشت تا ساير ساختارها و نهادهاي انقلابي را محدود يا از بين ببرد.
با شروع جنگ تحميلي عراق عليه ايران، موقعيت بني صدر به او امكان فرماندهي جنگ و اداره آن را مي داد كه به خاطر اشتباهات و تكروي هاي او، شكست هاي بسياري بر نيروهاي نظامي كشور تحميل شد و نيروهاي بعثي تا داخل خاك ايران نفوذ كردند.
بني صدر در داخل كشور منازعات بي حاصلي را با نيروهاي انقلابي رقم زد و كشور را در اوج حملات صدام دوپاره كرد. چند ماه انتخاب نخست وزير به دليل لجاجت بني صد به تاخير افتاد و كشمكش هايي را رقم زد كه در نهايت به انتخاب محمدعلي رجايي انجاميد. اختلافات بني صدر با تصميمات رجايي نيز اوضاع كشور را متشنج ساخته بود و تذكرات پي در پي امام خميني را در پي داشت.
از جمله اقدامات جنجالي بني صدر در 14 اسفند 59 در سخنراني اش در دانشگاه تهران بود كه او عملا مردم را به درگيري با يكديگر فراخواند و آن روز دانشگاه تهران صحنه درگيري و منازعه بين گروه هاي مختلف در مقابل تريبون سخنراني رئيس جمهور وقت شد.
صحنه اي كه بني صدر را به عامل اصلي فتنه تبديل ساخت. از ابتداي سال 1360 تا تابستان داغ آن سال بني صدر در متن حوادثي قرار داشت كه در نهايت به جنگ مسلحانه منافقين عليه نظام و انقلاب بدل شد.
خرداد 1360 یکی از ماههای پرحادثه پس از انقلاب بود. به فرمان امام خمینی، رئیس جمهور بنی صدر از فرماندهی کل قوا خلع شد و عزل رئیس جمهور در دستور کار مجلس شورای اسلامی نیز قرار گرفت. اتحاد بنی صدر با مجاهدین خلق زمینه را برای آشوب های خیابانی و تلاش برای ساقط کردن نظام فراهم آورد.
در ۲۶ خرداد ۱۳۶۰، دو فوریت طرح نمایندگان مجلس شورای اسلامی برای ارزیابی کفایت سیاسی رئیس‌جمهور وقت (ابوالحسن بنی‌صدر) در مجلس به تصویب رسید. طرح در دستور کار مجلس قرار گرفت و پس از پنج روز با رای اکثریت نمایندگان عدم کفایت ابوالحسن بنی‌صدر برای ریاست جمهوری تصویب شد.
عزل و برکناری ابولحسن بنی صدر باعث تظاهرات و شورش روزهای 30 و 31 اعضای سازمان مجاهدین خلق و حامیان آنها، گروهک‌های پیکار و رنجبران و اقلیت فدایی در خیابان های تهران شد. در روزهای ۳۰ و ۳۱ مجاهدین به درگیری با پلیس و نیروهای امنیتی پرداختند.
چند روز پیش از ۳۰ خرداد، اسدالله لاجوردی دستور بازداشت مسعود رجوی و موسی خیابانی را صادر کرده بود؛ ولی نیروهای امنیتی نتوانسته بودند مخفیگاه وی را شناسایی کنند و وی همچنان رهبری مجاهدین و میلیشیاهای تحت امر را بر عهده داشت و با دادن بیانیه‌هایی اعلام موضع می‌کرد.
در همان روز نیز این سازمان با انتشار بیانیه‌ای ورود به فاز مبارزه مسلحانه با حکومت جمهوری اسلامی ایران را اعلام کرد. اعلام رسمی مبارزه مسلحانه مجاهدین که با عنوان منافقین شناخته می شدند، هشدار جدی بود که احتمال خرابکاری های بزرگ توسط آنها می رفت اما به نظر می رسد سازماندهی قوی سازمان منافقین و نفوذ نیروهای آن در داخل مجموعه های حکومتی مانع شناسایی و برخورد یکپارچه علیه آنها شد که در نهایت به ترور مقامات برجسته نظام ختم گردید.
حادثه هفت تیر اولین مورد از حملاتی بود که دهها تن از مقامات کشور را از جمله آيت الله بهشتي، 4 وزير كابينه و 27 نماينده مجلس در یک عملیات به شهادت رسانده بود. پس از آن نیز در ترورهایی در تابستان 60 برخی از مقامات از جمله رئیس زندان اوین به شهادت رسیدند اما در 8 شهریور همان سال انفجاری در دفتر نخست وزیری بلندپایه ترین مقامات کشور را به کام شهادت کشاند. محمدعلی رجایی و محمدجواد باهنر، رئیس جمهور و نخست وزیر ایران به شهادت رسیدند.
اين است درس عبرت رئيس جمهوري كه خود را كانون اصلي كشور مي دانست و با خودسري و تكروي جامعه را به دو قطب موافق و مخالف نظام و انقلاب تبديل كرد و در نهايت نيز با پيوند با منافقين فجايعي را بر عليه مقامات و چهره هاي مهم كشور رقم زد.
بني صدر به خاطر خيانت هايش از كشور و با لباس مبدل زنانه گريخت و راهي فرانسه شد و همچنان به خيانت و خدمت به منافع غرب عليه ايران ادامه مي دهد. سرنوشت چنين فردي مي تواند در حكومت و جمهوري اسلامي تكرار شود و نظام را به زحمت دوباره اندازد. اما چيزي كه ثابت شده اين است كه با وجود خطرات و حوادث مختلف در تاريخ انقلاب، نظام جمهوري اسلامي رويين تن گشته و با صلابت بيشتري به راهش ادامه مي دهد.
انتهای پیام/س
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد