به گزارشايلام بيدار به نقل ازایلام رصد، سال 1988 بود که هواپیمای شماره 103 پان آمریکن بر فراز شهر لاکربی منفجر شد.
دسامبر 1996، سناتور آلفونسو داماتو؛ با حضور خانواده های قربانیان هواپیما قانون مجازاتهای تجاری علیه ایران ولیبی رو طرح کرد.
این قانون شامل شش مجازات در حوزه نفت و گاز ایران است، که بر اساس آن تمام شرکتهای دنیا که سالانه بیش از 40 میلیون دلار سرمایه گذاری در بخش نفت و گاز ایران داشته باشند مشمول مجازاتهای شش گانه خواهند شد.
در متن قانون داماتو آمده است که این قانون هر پنج سال یکبار قابل تمدید می باشد، و تاکنون در سالهای 2001، 2006 و2011 مورد تمدید قرار گرفته که در سال 2006 لیبی از سیطره داماتو حذف شد.
یک بند دیگر داماتو زمان انقضای آن است که 31 دسامبر 2016 (11دی ماه 95)تعین شده بود، وقطعا این به معنی پایان تاریخ مصرف داماتو است اما امروز قبل از سر رسید تاریخ انقضا این قانون خصمانه شاهد تمدید 10 ساله آن هستیم و این در حالی است که در متن قانون، تمدید آنرا دوره های 5 ساله در نظر گرفته اند.
اولین نکته مهم در تصویب داماتو، اتهام دست داشتن ایران در سقوط هواپیماست، نکته دوم؛ معرفی ایران به عنوان خطرناک ترین حامی تروریسم بود.
سوال اینجاست که، در کدام دادگاه بین المللی نقش ایران در سقوط هواپیمای 103 و بر حسب کدام اسناد مورد تایید قرار گرفت که چنین قانون خصمانه و جنایتکارانه ای به تصویب رسید؟
دوم اینکه؛ جامعه بین الملل زمانی ناو جنگی آمریکا در انظار عمومی هواپیمای مسافربری ایران را هدف قرار داد و بیش از 290 مسافر آنرا که بیشتر آنان زنان و کودکان بودند قتل وعام نمود چرا سکوت کرد؟
این رفتارهای خصمانه و ناقض قوانین بین الملل از شکل گیری انقلاب اسلامی از سوی مستکبرین بویژه آمریکای جنایتکار علیه دولت و ملت ایران اسلامی مشاهده شده است .
بی شک تنها دلیل محکم برای ابراز این دشمنی ها، مقابله با انقلاب اسلامی و نظام نو پای جمهوری اسلامی بوده و هست و این بر هیچ کس پوشیده نیست که دشمنان انقلاب اسلامی از هیچ توطئه و ترفندی برای زمینگیر نمودن جمهوری اسلامی و ایجاد موانع متعدد بر سر راه پیشرفت آن دریغ نداشته اند.
از جمله بهانه های واهی آمریکا و دوستان اروپاییش، اتهام تلاش برای دستیابی به بمب اتم بود که سالهای متمادی با سنگ اندازی در این مسیر، در صدد متوقف نمودن حرکت جهادی دانشمندان هسته ای این مرزوبوم برآمدند.
طی دوره های مختلف، فراز و نشیب هایی پشت سر گذاشته شد و باز حضور ملت انقلابی و حمایت های مدبرانه رهبر فرزانه انقلاب؛ مایه دلگرمی مسئولان و جوانان دانشمند بود تا بتوانند بدون توجه به تهدیدات و تحریمهای اعمال شده ،راهی را که در پیش گرفته بودند به مقصد برسانند و با همین روحیه جهادی به قله های پیشرفت در بومی سازی دانش هسته ای دست یابند و موففیت های چشمگیری حاصل شود.
اما از آنجا که دشمن نتوانست به اهداف شوم خود در برابر پیشرفتهای همه جانبه انقلاب اسلامی دست یابد ، تنها راه چاره باقیمانده را در ترفند "ایران هراسی" دانست و با این توطئه فعالیتهای صلح آمیز هسته ای جمهوری اسلامی ایران را در جوامع بین الملل و افکار عمومی، تلاش برای ساخت بمب اتم قلمداد و سعی در همراه نمودن قدرتهای همسو با خود نمود.
بر همین اساس تحریمهای چند منظوره علیه ج.ا.ایران اعمال داشت.
از طرفی، دولتهایی که در ایران روی کار آمدند هر کدام با سیاست خاص خود با مسئله هسته ای و رفع تحریمها برخورد داشتند، گاه موفق و گاهی هم به دلیل اشتباه محاسباتی در مواجهه با دشمنان، نا کام بودند.
دولت فعلی، که از همان ابتدای امر فعالیتش با شعار "تعامل سازنده" کلید خورد؛ سیاست دیپلماسی باز را در پیش گرفت و در مسئله هسته ای طرح مذاکره با 5+1 در راس اهم فعالیت سیاست خارجه قرار گرفت.
گذشته از موافقتها و مخالفتهای عمومی با این پیشنهاد؛ به دلیل اصرار دولت بر اجرای آن، مقام معظم رهبری (حفظه الله) با روشن نمودن مسیر مذاکرات و پیامدهای احتمالی و یقینی، در نهایت با اخذ تدابیر و شروط لازم در دستور کار وزارت خارجه قرار گرفت.
از جمله نکات منفی در رفتارهای تیم مذاکره کننده داخلی :
1.عدم توجه به اصول نه گانه و خطوط قرمز ترسیم شده از سوی مقام معظم رهبری
2.گره دادن کلیه مشکلات اقتصادی به تحریمها و وادادگی در برابر این اهرم دشمنان.
3. ایجاد انتظارات غیر منطقی در افکار عمومی نسبت به آثار پسابرجام
4. شتابزدگی تأمل برانگیز در برگزاری نشستهای مذاکراتی
5.عدم توجه به نقدها و پیشنهادهای مطرح شده از سوی مخالفین داخلی
6. پیروی بی چون و چرا از " گفتمان اعتماد به دشمن" علی رغم تذکرات مکرر از سوی مقام معظم رهبری
7. بزرگنمایی بیش از حد معمول مسئله مذاکرات و توافقات که سبب تهی شدن دست تیم مذاکره کننده در برابر ارعاب دشمنان گردید.
8.مسئله حائز اهمیت که بعد از توافق برجام صورت پذیرفت؛ باز هم شتابزدگی در اجرای تعهدات بدون حصول اطمینان از طرف مقابل بود.
دولت روحانی بدون در نظر گرفتن شرط قدم به قدم و اجرای همزمان تعهدات طرفین، اقدام به برچیدن سانتریفیوژها از فردو و نطنز نمود.
علاوه بر آن در یک حرکت بسیار تأمل برانگیز قلب راکتور اراک را بتن ریزی نمودند حال آنکه تا آن زمان طرف مقابل هنوز یک قدم هم برنداشته بود.
امروز با گذشت بیش از یکسال و نیم از اجرای برجام، در نقض آشکار این تعهد بین المللی از سوی آمریکا، مجلس سنا و کنگره ملی با حداکثر آرا بدون حتی یک رای مخالف، قانون تحریمهای داماتو علیه ایران را برای یک دوره 10 ساله به تصویب رساند و این در حالی است که دولت تقریبا تمام راههای بازگشت را مسدود کرده و یا بازگشت به مرحله قبل از برجام هم زمانبر و هم هزینه بردار خواهد بود.
حال باید از دولتمردان پرسید حاصل آن همه هیاهو و شتابزدگی چه بود؟
در این میان و بنا بر فرمایش ارزشمند مقام معظم رهبری(حفظه الله) مسئله مذاکرات و برجام به عنوان یک تجربه برای ملت خواهد بود که هرگز ودر هیچ شرایطی نمیتوان به دشمن اعتماد نمود و دوم اینکه توجه به توان داخلی و ظرفیتهای موجود اولویت اول مسئولان باید باشد.
انتهای پیام/س
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد